Ελένη

Σ’ έλουσε ο ήλιος
στα χρυσαφένια σου μαλλιά
οι ακτίδες παίζουν
παιχνίδι στ’ όνειρο, Ελένη

κι εσύ, αρχόντισσα του κάστρου
ποιόν περιμένεις να φανεί;

τα χρόνια τρέχουνε στα μάτια σου
μ’ αόρατα άλογα, οι ανέμοι
σε μια κλωστή αγκιστρωμένη

γλυκά κεράσια
όπως γυαλίζουνε τα χείλη σου

βγες από τ’ όνειρο, Ελένη
μια νέα ζωή σε περιμένει
τρέχα να φέρεις την ελπίδα

μα να κρατάς την καταιγίδα
σ’ ένα μπουντρούμι φυλαγμένη

στο πιο στενό κελί σου, κλείσ’ τη
και βρες του ήλιου
την πιο όμορφη ακτίδα

εσύ, πριγκίπισσα των κύκνων
μ’ άσπρα φτερά, τ’ αστέρια μέτρα
πέτα μακριά κι από τα ίχνη
γαλάζιου ορίζοντα

σ’ έλουσε ο έρωτας, Ελένη
τι με κοιτάς απορημένη;

είναι η αλήθεια
που στα μάτια σου την κοίταξα.