Χωρίς συντηρητικά (διαβάζεται παγωμένο)

Τα δύσκολα δεν έφτασαν ακόμα κοριτσάκι. Μπορείς να φωνάξεις, να κατεβάσεις Θεούς και Δαίμονες. Μπορείς να μιλήσεις για τις ιδέες σου και αμέσως μετά να τις καταραστείς. Είσαι ένα φάντασμα που πλανάται τις νύχτες. Μα εσύ δε το γνωρίζεις. Δουλεύεις πέραν του 24ώρου για να μάθεις αν ακόμα υπάρχεις. Περιστρέφεσαι στα αδυσώπητα γρανάζια του συστήματος και του δίνεις τροφή να επιβιώσει. Είσαι ένας ελεγκτικός μηχανισμός της οντότητάς σου και το σύστημα πλάθει το μέλλον σου. Εσύ δεν αποφάσισες ποτέ για το σήμερα. Δεν αποφάσιζες ποτέ τις ενέργειές σου. Γεννηθήκαμε σκλάβοι να πουλιόμαστε στα σκλαβοπάζαρα των Εθνών. Είμαστε τροχοί κοριτσάκι. Ενός κατεστημένου που τρέχει με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα για το κέρδος. Επιβαίνουμε στο αεροπλάνο της απολυταρχίας. Μαζί μας πεθαίνει η αξιοκρατία και η δημοκρατία που μας μάθαιναν στα σχολειά μας. Κοντά μας δεν υπάρχει σωσίβιο, ούτε και αλεξίπτωτο. Μας έκλεψαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο που κάλυπτε την καρδιά μας. Εκείνα τα παπουτσάκια που σου αγόρασα, δεν ταιριάζουν στα ποδαράκια σου. Φρόντισαν κάποιοι να τα πετσοκόψουν απ’ τα δάκτυλα. Κράτησαν τον εγκέφαλό σου, μέσα στο κουτί με τα μάτια και τ’ αυτιά σου. Τα όνειρα που σου χάριζα κοριτσάκι, τα τσαλαπάτησαν. Το εργοστάσιο παράγει νέα χείλη ροδοκόκκινα, γενετικά τροποποιημένα. Σκούριασαν τα χέρια μου και κόλλησαν πάνω στο κορμί. Δεν μπορούν να σε πάρουν στην αγκαλιά τους. Σε αγγίζω με τα σύρματα του τηλεφώνου και τα μάτια δεν προδίδουν την αγάπη σου. Τα ‘φαγε το μηχάνημα της προόδου. Κι απ’ τα χείλη δεν μαθαίνεται πια το καλημέρα. Ζεις ή πέθανες κοριτσάκι; Τα λιγοστά χρήματα που απέμειναν, δε φτάνουν για το παγωτό. Μπορώ να σε κεράσω μόνο το σιρόπι καραμέλας. Θα νιώθεις μια γλυκάδα στο στόμα, μα όχι απ’ το φιλί μου. Όχι. Οι ρόδες στο καροτσάκι μου, τρύπησαν. Τώρα γέρνει. Περίμενε. Μην κατρακυλάς ακόμα. Περίμενε. Θα μιλήσω στον καπετάνιο να κάνει στάση για μας. Θα πηδήξουμε μαζί απ’ τα σύννεφα. Θα είναι ωραία εκεί πάνω. Θα κάνουμε έρωτα όπως πέφτουμε. Θα γυμνωθούμε. Θ’ αφήσουμε τα παντελόνια και τα σώβρακα στους επόμενους. Θα πέσουμε μαζί κοριτσάκι. Θα φουντάρουμε στην αμαρτία. Θ’ αλλάξουμε το χρώμα στο κορμί μας. Θα πάμε να εισβάλουμε στα φαρμακεία. Θα σπάσουμε το τζάμι, να σηκώσουμε τα ράφια και τις σύριγγες. Περίμενε. Τώρα γέρνει. Παίζει η μπάντα το πένθιμο εμβατήριο. Η μελαγχολία μαθαίνει τρομπέτα και γράφει μπαλάντες. Ντύσου. Φόρεσε τη στολή της ανεργίας. Το αυτοκόλλητο στο μέτωπο με τον αριθμό σου. Πάμε στη γιορτή. Σήκω απ’ το πάτωμα. Πάτησαν οι προηγούμενοι με τις αρβύλες τους. Μη γλύφεις τα πεζοδρόμια. Θα πηδήξουμε μαζί απ’ τα σύννεφα. Να περπατάς πάνω στα ψηλοτάκουνα. Να φαίνονται κάτασπρα απ’ τις εσοχές, τα κομμένα σου δάκτυλα. Σήκω απ’ το πάτωμα. Πάρε το σφουγγάρι. Άλειψε τις πληγές σου με οινόπνευμα και πετρέλαιο. Κάψτες με το τσιγάρο και τον αναπτήρα. Κι ύστερα θα έρθω, να τις πλύνω με το σάλιο μου, ν’ απογίνουν. Θυμάσαι το ουράνιο τόξο; Είμαστε οι πιο τυχεροί στον κόσμο. Είδαμε το ουράνιο τόξο κοριτσάκι. Άλλοι θα το βλέπουν μεθαύριο στις φωτογραφίες. Πάρε μαζί σου το χαλασμένο ραδιόφωνο με το καμμένο ηχείο. Το γουργουρητό του, κάνει ντουέτο με το στομάχι μου. Η μουσική δυναμώνει κι απλώνεται στον ορίζοντα. Αισθάνομαι τυχερός που σ’ αντάμωσα κοριτσάκι. Θα μπορούσα να είχα αγαπήσει τον εαυτό μου. Μα εσύ δε θα χωρούσες στα σπλάχνα του. Για δείξε μου τις παλάμες σου. Άσε τον ιδρώτα να κυλήσει. Οι άνθρωποί σου θα σε κομματιάσουν, ανήμερα της εορτής σου. Θα πουλήσουν το κορμί σου στους εμπόρους. Με τα χείλη και τ’ αυτιά σου, θα φτιάξουν λουκάνικα. Τι χρώμα έχουν οι μαργαρίτες κοριτσάκι; Τις μαδάω, να μου πουν τις αλήθειες σου. Χτυπάω τα φύλλα απ’ τις παπαρούνες στο χέρι, να ματώσουν. Κι ο ήχος τους προδίδει τα μυστικά σου. Μη. Περίμενε. Όχι έτσι. Θα πηδήξουμε μαζί απ’ τα σύννεφα, χωρίς εισιτήριο. Χωρίς να πάρουμε το εξιτήριο απ’ την εντατική. Περίμενε. Θα είναι ωραία εκεί πάνω. Θα κάνουμε έρωτα όπως πέφτουμε. Κι όταν θα μας ανακαλύψουν οι απόγονοι στις ανασκαφές, το στήθος θα μυρίζει απ’ τ’ άρωμά σου.
Περίμενε....