Το τετράδιο της Αλκυόνης (4)

Αν συναντήσετε κάποιο αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, πως το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου.

Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα, περιμένοντας να 'ρθεις... Τότε έμαθα να μετράω τις ρυτίδες, στο πρόσωπο της ερημιάς.

Είναι η αγάπη μου, δεν το κατάλαβες; Είναι η αγάπη μου που κάνει τα μπουμπούκια της πικροδάφνης ν' ανθίζουνε στο μπαλκόνι σου.

Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Αφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου, ένα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την άνοιξη.

Απόρησα γιατί ήταν τόσο κόκκινα τα λουλούδια αυτής της πικροδάφνης. Ξαφνικά θυμήθηκα πως της είχα δώσει κάποτε να μου φυλάξει τ' αχνάρια των φιλιών σου.

Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής; Το τραγούδι πουλέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς.

Ερχόμουν σαν την καλή χαρά, να μοιραστώ μαζί σου τα καθημερινά μου πράγματα, που τα είχα ντύσει γιορτινά. Ήμουν ευτυχισμένη, γιατί είχα αγοράσει μια μικρή ξύλινη σκάφη και ονειρευόμουνα να ζυμώσω ψωμί. Γλίστρησα πάνω στην πάχνη της ματιάς οσυ και τσακίστηκα. Άλλη μια φορά.

Αλκυόνη Παπαδάκη