Ποτέ δε θα το μάθεις

Εγώ μεθώ από τον ήχο των πουλιών
και με το φως του πρωινού, αργοπεθαίνω

με της Ανατολής τη διαύγεια, σβήνω

με τα κυκλάμινα παραμιλώ
και τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων

με της θαλάσσης τ’ άγρια κύματα, μεθάω

όχι απ’ τα χείλη ή τον έρωτα
μ’ αυτά δεν επικοινωνώ, μήτε τα νοιάζομαι

ούτε απ’ το χάδι, έμαθα να μιλάω

να κοινωνώ με κεχριμπάρι και μαστιχέλαιο
με το χυμό ενός χαμόμηλου, να διψάω

ούτε για το φιλί, μήτε για το κορμί σου

ούτε στα χέρια σου προσμένω να χωθώ
μήτε στην αγκαλιά σου να ορμήξω

ποια είσαι εσύ; δε σε γνωρίζω

κοιμάμαι κάτω απ’ τα δέντρα
πάνω στη χλόη τ’ ανθισμένου κήπου σου

αν θέλεις λιώσε με

μα στ’ απαλά σου πόδια, δε θα γείρω το κορμί
με τ’ άγγιγμά μου, δε θα σύρω τις ορμές σου

ποτέ δε θα σ’ αγγίξω

χαϊδεύω τ’ άνθη που νωρίς-νωρίς φυτρώσανε
και διασκεδάζω απ’ τη σιωπή σου

κυλώ σα γάργαρο νερό, μες στις καμπύλες σου

εγώ πεθαίνω κι ανασταίνομαι και σβήνω
σ’ ευχαριστώ για την αδιαφορία σου

μα όση αγάπη έχω για σένα και τα μάτια σου
δεν έχω τόση για της πλάσης τα στολίδια

κι αυτό ποτέ δε θα το μάθεις.