Αέναη επαφή

Αν ήταν κάτι για να γίνει, θα ‘χε γίνει
για τα υπόλοιπα, μη μου ζητάς ευθύνη

καύτρα η σκέψη μας, τσιγάρο είναι που χάθηκε
γέρνει ως καράβι, σε ναυάγιο του ορίζοντα

κι η προσμονή για τη φαρέτρα του έρωτα, μεγάλη
τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει;

τι ζωγραφίζουνε οι κύκλοι των ματιών σου
και τι σχεδιάζουνε τα χέρια, στις παλάμες σου;

να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται
σ’ ένα άδειο δρόμο, που δεν πέρασε διαβάτης

σ’ ένα σταθμό του γυρισμού, να στέκω επιβάτης
κι εσύ το τρένο, ενός σταθμού μεθοριακού, να χάνεσαι

όπως σε βλέπω τις νυχτιές, από τ’ αστέρια
χλωμή πριγκίπισσα, λουλούδι του βουνού

μια εξωτική, αιθέρια ερωμένη, του Νότου
μα δεν ακούω το τραγούδι σου

κι ούτε που φαίνονται τα μάτια
τι έχεις κάνει; μη μιλάς. Τι έχεις κάνει;

σα μια κλωστή είναι η φωνή, να κρέμεται, να σπάει
να μένει αέναη η επαφή, μετέωρη, να χάνεται

σ’ ένα τσιγάρο που αργά-αργά κυλάει
και σ’ ένα δίστιχο ποιήματος, που σφάζεται.