Τι έμαθα σήμερα;

Σήμερα έμαθα πως η ζωή, είναι ένα μικρό παραλιακό ταβερνάκι
που κάποιοι τρώνε και πίνουν και μεθούν, κι άλλοι στις λιγδιασμένες
κουζίνες του, πλένουν τα πιάτα και τα ποτήρια κι ύστερα σερβίρουν
πως δεν μπορώ να αγοράσω την αγάπη, παρά μόνο λίγα λίτρα βενζίνη
για το αυτοκίνητο, έναν κακοφτιαγμένο καφέ και μια στριφτή τυρόπιτα
πως όταν είσαι πουλί, πετάς στον ουρανό κι όταν πεινάσεις προσγειώνεσαι
στο έδαφος και σκύβεις το λαιμό σου για να βρεις σπόρους
πως όταν χαρίζεις την καρδιά σου, δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα
αλλά σου επιστρέφουν το μίσος και την κακία, τυλιγμένα με πολύχρωμες
κορδελίτσες και σελοφάν, από αυτά που τυλίγουν τα σέλινα στο μανάβικο
κι όταν κοιτάξεις μια γυναίκα στα μάτια, εκείνη σε διαβάζει απ’ άκρη ως άκρη
χωρίς να λοξέψει διόλου το βλέμμα της, από τα δικά σου μάτια
σήμερα έμαθα από άλλους, πως το φιλί έχει γεύση τριαντάφυλλου, σαν λικέρ
αποσταγμένο σε βαλσαμικό σιρόπι με σταγόνες καραμέλας και δυόσμου
πως όταν στην τσέπη σου δε βρίσκονται τα χρήματα, παρά μονάχα κάποια
αποθέματα σε συναισθήματα και φιλότιμο, αυτά δεν εξαργυρώνονται πουθενά
κι έτσι το μόνο που καταφέρνεις, είναι να γυρίσεις στο σπίτι με ένα χαμόγελο
αισιοδοξίας, ζωγραφισμένο φαρδύ-πλατύ στα χείλη, για όλα όσα ελπίζεις
ότι θα πετύχεις στο αύριο
σήμερα έμαθα πως τα παλάτια με τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες
δεν είναι χτισμένα με τούβλα και τσιμέντο, ούτε με πλίνθους και μάρμαρο
στα παραμύθια οι νεράιδες, πως έχουν φτερά για να πετούν πάνω απ’ τις ψυχές μας
όταν εμείς δεν τις βλέπουμε, γιατί κοιτάζουμε πάντα τον εαυτούλη μας
πως τ’ αστέρια δεν εμφανίζονται έτσι στον ουρανό, με μια κίνηση των δακτύλων μας
παρά μονάχα όταν βασιλέψει ο ήλιος
σήμερα έμαθα πως στο κεφάλι μου έχω πέντε άσπρες τρίχες παραπάνω από χθες
και πως τα χέρια μου έχουν ζαρώσει απ’ το κουβάλημα και τη βιοπάλη
κι άμα εισπράξω ένα χαμόγελο, θα πρέπει να ανταποδώσω ένα «ευχαριστώ»
για τους τύπους
σήμερα έμαθα πως η λέξη «σ’ αγαπώ» γράφεται πάντα με λευκό μελάνι
για να μη μπορεί να το διαβάσει κανένας
πως η μουσική δε δημιουργείται για τους ερωτευμένους, παρά μονάχα για τους
πλουσίους και τους συλλέκτες δίσκων, που ψάχνουν απεγνωσμένα στο γιουσουρούμ
σήμερα έμαθα πως η στάση του λεωφορείου «Η ΧΑΡΑ» ξηλώθηκε απ’ το δρόμο
και τη μετέφεραν τρία οικοδομικά τετράγωνα μακρύτερα απ’ το σπίτι μου
σήμερα έκλαψα, κι όταν σκούπισα τα δάκρυα απ’ τα μάτια, αυτομάτως χαμογέλασα
χαμογέλα μου κι εσύ, αν θέλεις ν’ αλλάξουμε τον κόσμο...