Μια μελαχρινή γοργόνα

όμορφη, γλυκιά

στη θάλασσα τ' ονείρου

κολυμπά.

Χαίρεται την ηρεμία του βυθού

μαζί με τα δελφίνια

παίζει με τα κύματα

τη χαρά της ζωής τραγουδά.

Οι γλάροι της κάνουν συντροφιά

μα αυτή κλαίει και πονά

του βυθού την ομορφιά

έχει για παρηγοριά.

Όταν έρθει η νυχτιά

στέκεται στα βράχια

το φεγγάρι κοιτά

που της χαμογελά.

Ένα θαλασσινό αεράκι

της χαϊδεύει την καρδιά

της λέει ψιθυριστά:

"Είναι μόνος μα κοντά σου

δεν μπορεί να 'ρθει

στην αγάπη σου

δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί."

Η γοργόνα έκλαψε πολύ

έπεσε στα κύματα

κι έγινε αφρός.

Ύστερα έγινε υδρατμός

πέταξε ψηλά στον ουρανό

έγινε σύννεφο αχνό.

Τώρα ευτυχισμένη

ελεύθερη ταξιδεύει

σαν τον βλέπει λυπημένο

δακρύζει και κλαίει

και τότε βρέχει.

Σαν τον βλέπει ευτυχισμένο

κρύβεται και φεύγει

αφήνει τον ήλιο να στέλνει

τις ακτίνες του κι αυτή τον κοιτά

και χαμογελά.

Πόσο τον αγαπά

ατελείωτα

αιώνια

μοναδικά.

14/7/06