Η πιο αυθεντική γλώσσα βρίσκεται μέσα στη σιωπή (Θανάσης Κωσταβάρας)

Με τα μάτια μιλάμε

όταν πίσω απ' τις φράσεις χανόμαστε.

Με τα μάτια ιστορούμε αυτά που μας έχει εμπιστευθεί η καρδιά.

Κι αν υπάρχει ο πόνος

αν κάπου ανασαίνει η ελπίδα

κι αν ο άθλιος φόβος θέλει να μας δείξει τα δόντια του

πάλι μέσα στα μάτια θα αφουγκρασθούμε

όλα αυτά τα ορατά και τ' αόρατα

που δε μπορούν να μας μεταδώσουν τα λόγια.

Να γιατί τα μάτια σου είναι τόσο όμορφα.

Γιατί αυτά ξέρουν και μιλούν τη γλώσσα της Αγάπης.

Ανοίγουν τα κλειστά παράθυρα στις ερημιές του κόσμου.

Φωτίζουν τα στενά κι απόκρημνα φαράγγια

απ' όπου περνάει ο Έρωτας

βγαίνει απ'τις σκήτες του το πάθος

κι ευλογούνται τα σώματα.

Με τα μάτια αρχίζουμε στην Αγάπη

με τα μάτια τελειώνουμε.

Με τα μάτια λογαριάζουμε το μάκρος μιας απουσίας.

Με τα μάτια περιγράφουμε τα βροχερά απογεύματα της λύπης

μπαίνουμε μέσα στα περιβόλια

όπου το εφήμερο άνθος που το λέν Δάκρυ της Ευτυχίας

αφήνει το άρωμά του.

Με τα μάτια ψηλαφούμε το βάθος της γνώσης.

Και με τα μάτια θα ψιθυρίσουμε τις τελευταίες μας λέξεις

όταν έρθει η ώρα.

Στη μόνη γλώσσα όπου η ψυχή

επιτέλους απελευθερωμένη μπορεί

ν' αποκαλύψει το αίνιγμά της.

Από τη συλλογή:"Οι μεταμορφώσεις των κήπων", εκδόσεις Μεταίχμιο, 2003