Το ύστατο αντίο

Όπως αρχίζει κάθε ωραίο
όπως τελειώνει άδοξα, έτσι άσχημα
κι όπως λυγίζουμε στου κόσμου τα παράδοξα

μου ψέλλιζες γι’ αγάπη, κάποια νύχτα με πανσέληνο
μα στο φεγγάρι κοίταζες το αύριο αδιέξοδο

κι αν κάτι τελευταίο ξέφυγε απ’ τα χείλη σου
την ύστατη στιγμή

μια προσμονή, ένα αντίο χωρισμού, αναίτιο
ένα κεφάλαιο της ζωής που έκλεισε
σα μια λευκή σελίδα

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

όπως αρχίζουν τα ωραία τα χωριά, να φλέγονται
δίπλα σε πόλη που ‘χει πνίξει το υγραέριο

κι ούτε μια λάμπα να ‘χει τώρα ο ταξιδιώτης
κι ο αδικημένος, της ζωής κατάδικος, ούτε φανό
ν’ ακολουθώ τη θλίψη των ματιών σου

πες μου, πως γίνεται η ζωή να μας αφήνει μόνους
να ταξιδεύουμε επιβάτες, προς το άγνωστο
πλάι σε καμμένες περιοχές και σε κρανίου τόπους;

σε παιδικές χαρές, φτιαγμένες από στάχτες
κι εμείς διαβάτες τ’ ουρανού, να ονειρευόμαστε

τότε λοιπόν, γιατί τα κάνουμε τα όνειρα
τι τα γεννάμε, τι τα θέλουμε, τι τα ζητάμε
γιατί, ως δικαστές, τα πληγωμένα βράδια μας
πάντα στον ύπνο μας, την πόρτα μας χτυπάνε;

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

σκισμένα γράμματα, κομμάτια φυλαγμένα
απ’ της χαράς που νιώσαμε, την τελευταία λέξη
κι απ’ τη στιγμή, που τ’ οξυγόνο στέρεψε

που να ‘βρω τώρα αντοχή να πνίξω τον καημό;
μακριά από σένα, ένας άνθρωπος μισός

μισός ανδρείκελο, μισός φλεγόμενο πουλί
που προσδοκά να σώσει τα φτερά του

μισή καρδιά που πυροβόλησαν με σφαίρες
κι άλλη μισή που πέτρωσε, την ώρα του “ Αντίο ”

μα φεύγοντας, να μη γυρίσεις να με δεις
να μην ακούσεις ούτε λέξη απ’ τη φωνή μου
μηδέ τις άκρες των ματιών σου, μη γυρίσεις

ίσως, να έχω αλλάξει όψη και πατρίδα
να προσκυνώ αλλιώτικο Θεό και δόγμα
να ‘χω αλλάξει τρόπο να μιλώ για την ελπίδα

και να ‘χω γίνει κάρβουνο, σε μαύρο περιβάλλον
στάχτη να ‘ναι τα μάτια μου κι αγέρι τα μαλλιά μου
κουφάρι άδειο το σώμα μου και γκρίζα τα φτερά

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

θα ‘μαι πνοή κι αγέρας, δίπλα στην πνοή σου
για καλημέρα θα φιλώ τα μαγουλά σου
μα εσύ δε θα το νιώθεις

θα ‘μαι αστέρι να σου φέγγω, σα θα κρατώ τα χέρια σου
μα εσύ δε θα το νιώθεις

δε θα χαρείς, να σου χαϊδεύω τις παλάμες
σα θα περνώ απ’ το σώμα σου
σαν άγγελος, αόρατο, θα με κοιτάζεις

γιατί τα πάντα έχουν σβήσει απ’ το τοπίο
ανυπεράσπιστα χωριά, καμμένες οι αναμνήσεις
κι αυτό που πλέει στον ουρανό, ένα στερνό “ Αντίο ”

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς... ”