Πέτρινες καρδιές

Κι έτσι όπως έτρεχα σε σκοτεινούς διαδρόμους και σοκάκια απάτητα, παρθένα από χνάρια ανθρώπινα, άκουγα πάντα μια φωνή να σκούζει στο μεσονύχτι και να σφαδάζει η ψυχή μου από το άγχος και την απόγνωση.
ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ !!!!!
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ, ΟΧΙ ΟΧΙ ΜΗ !!!!
Το ΝΑΙ δε τ’ άκουγα ποτέ μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ποιος το ανακάλυψε;
Το άκουσα μονάχα μια φορά να το φωνάζει ένα ζευγάρι ερωτευμένο στη γειτονική πλατεία, πριν ακολουθήσω το μονοπάτι της απομόνωσης και κλειστώ στο δωμάτιο.
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, ΑΧ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ !!!!
Έτσι αντιλαλούσαν οι ερωτικές κραυγές τους, τόσο που τρόμαξα από το πάθος.
Τι είναι τελικά το ΝΑΙ; Ποιος το δημιούργησε για να το χαίρεται και ποιος το κυβερνάει; Εδώ κυβερνάει τον κόσμο η μιζέρια και η στεναχώρια. Εδώ κλαίμε!
Και το δάκρυ μας κυλάει αργά-αργά, στάζει το κατακαλόκαιρο στο μουχλιασμένο παντζούρι μας και γίνεται κρύσταλλος. Το χειμώνα δε, αυξάνονται τα δάκρυα κι απ’ την κλεισούρα, δημιουργούνται σταλαγμίτες στην οροφή που ενώνονται με το πάτωμα. Εδώ είναι το πέτρινο μουσείο απολιθωμένων καρδιών, που πιάστηκαν αιχμάλωτες στην ερωτική μάχη, τρυπήθηκαν από τις λεξόσφαιρες και πέθαναν.
Εδώ βρίσκεται ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και προς συμμόρφωση, εναντίον του θανάτου. Διότι εγώ δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.
Κι όλη αυτή η ιστορία, μου άφησε τελικά μια ξινή γεύση στο στόμα, που με κάνει να κλαίω τις νύχτες μετά τις δώδεκα, ουρλιάζοντας και βλέποντας το κορμί μου να γεμίζει τρίχες, τρίχες, τρίχες, να φουντώνει από σπυριά και να γίνονται κόκκινα, κατακόκκινα τα μάτια μου από τη λύπη και την αγανάκτηση.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα πρέπει να επισκεφτείς μια φορά στη ζωή σου το μουσείο με τις πέτρινες καρδιές. Κι αν σου έχουν απομείνει ακόμα αισθήματα, θυμήσου να εκθέσεις και τη δική σου, στα μάτια των υπολοίπων πέτρινων επισκεπτών.