Αντίο

Από την ποιητική συλλογή
" Όταν το Εγώ έγινε Εμείς, κι όταν το Εμείς έγινε Κανείς... " ή αλλιώς
το Τέλος μιας πολλά υποσχόμενης σχέσης!

~~~

Ένα σκαλί, πριν να σου πω “αντίο”
και πριν στερνά σε χαιρετίσω
μια ώρα που θα κοιτάζω τα μάτια σου
κι ο αγέρας, θα τραμπαλίζει τα μπλεγμένα μαλλιά σου

δεν έφταιξα μόνο εγώ
αλλά κι οι δύο

ίσως, γιατί το γλήγορο της ώρας πέρασε
όπως θα πέρναγε ένα τρένο απ’ το κατώφλι σου
δίχως ποτέ να σταματήσει, να σε πάρει

και δε σε πήρα, ούτε σε γνώρισα
ούτε ξαπόστασα, μήτε περίμενα
πως θα ‘ταν έτσι η πρώτη αρχή στην κατηφόρα

τώρα, η ζωή κατρακυλάει, σε παρασέρνει
τις αναμνήσεις σου, διαγράφει απ’ τη μνήμη

-σώπα-

να μην ακούς τι λέει ο κουρασμένος επιβάτης
ούτε κι ο δύστυχος ζητιάνος
που ναυάγησε, στο πρώτο σκαλοπάτι σου

“ζωή”, έτσι ειν’ τα πρώτα καρδιοχτύπια
κι οι παιδικοί μας έρωτες, αρρώστιες
που δε γιατρεύονται ποτέ κι ούτε πονάνε
μονάχα σφάζουν τις πληγές, που μας πληγώσανε

εμείς εκεί
είμαστε μέτοχοι στο πανηγύρι του έρωτα
και ψάχνουμε φθηνές δικαιολογίες, να τον πιούμε

-φτάνει-

εγώ ζωγράφισα τα μεσιανά κατάρτια σου
κι εσύ ένα πλοίο
που μπαρκάρισε, για άγνωστο λιμάνι

τώρα, να μη ζητάς συγνώμες κι υποσχέσεις
πρωί-πρωί θα ανεβάσω άγκυρα να ταξιδέψω
και τις φτωχές, τις ορφανές ιδέες μου θα δέσω
να μην τις κλέψουν, οι επόμενοι σουλτάνοι

γιατί μπορεί να έκαμα το λάθος να σ’ αγγίξω
μα τα θολά σου μάτια, δε θα βλέπω αν με κοιτούνε

-άρα-

φτάσαμε εδώ, που τα πουλιά αργοπατούνε
που αργοπεθαίνουν τα λουλούδια
εδώ που φτάσαμε ειν’ το τέρμα

κι άλλος πια δρόμος να βρεθούμε
δε χαράχτηκε...