Δόκιμος κατά το Δοκούν...

"Δόκιμος κατά το δοκούν στην Τέχνη της Παραίτησης
και στην Παραίτηση της Τέχνης Αρχηγός".
Μ'αυτούς τους στίχους προλογίσαμε το θάνατο αιώνων
μα και την αιώνια αμφιβολία Ποιητών.
Μ'αυτούς τους στίχους άλλοτε αγκαλιάσαμε μικρές συμφορές
και άλλοτε ξεγελάσαμε μεγάλες- κάνοντας τους πράξη
Όταν κατά το λιόγερμα κάποιες φορές
είχαμε πάρει τη θέση του ανήμπορου Ήλιου
όταν κατά το σούρουπο ψάχναμε μάτην το πάλλευκο θεριό του φεγγαριού μες στη ματιά των οδοιπόρων που τερμάτισαν
μέσα στο βλέμμα των ανθρώπων που ονειρεύτηκαν
Κι έχω ακόμα την αύρα απ'το αίμα επάνω μου
γιατί έμαθα να διαβάζω ματωμένους ερειπιώνες...
Μη μου τους κόπους λησμονάτε σύντροφοι, δεν είμαι πια παιδί!
Πέρασαν χρόνια από τότε που στα χέρια μου βαστούσα το κλειδί μιας διπλόκλειστης καστρόπορτας
που μες στις φλέβες της θησαύριζε νεφέλες και αστέρια απ'τον κόσμο ακόμα ανέγγιχτα
Πέρασαν χρόνια από τότε που τα παρθένα όνειρα μου σάλπιζαν σπουδαία παραγγέλματα
-φτιασίδια από μετάξι κι αυτά τσαλακώθηκαν.
Και δεν το κρύβω πως νοστάλγησα το σίγουρο χαμόγελο των παιδικών μου χρόνων
Και δεν το κρύβω πως ακόμα κυνηγώ μ'όπλο μου ένα δάκρυ τις κραυγελέες αδικίες να πατάξω
"Δόκιμος κατά το δοκούν στην Τέχνη του Αγώνα
και στον Αγώνα για την Τέχνη αρχηγός"...
Μ'αυτούς τους στίχους ας γραφτεί ο επιλογός μου
Σαν επιτύμβιο αρνημένου Ποιητή μες στις στοές του κόσμου...
Αθανασία Γ.