Αξίζει να πεθαίνεις για ένα όνειρο;

Έχει ψοφήσει ένα περιστέρι απ’ τ’ απόγευμα
κάτω απ’ το μπαλκόνι μου
και βρωμάει
μυρίζει απαίσια η νεκρή σάρκα του

όση έμεινε δηλαδή
γιατί το υπόλοιπο σώμα
φρόντισαν να το ξεσκίσουν οι γάτες
πριν πέσει ο ήλιος

κι έτσι όπως είναι αναποδογυρισμένο
με ανοικτές τις φτερούγες του
ανάσκελα με το κεφάλι του παγωμένο
μέσα στη νύχτα
πλάι στο δέντρο του κήπου μας

σου δίνει την αίσθηση
πως πέθανε ως θριαμβευτής
με την ελπίδα της φυγής και της ελευθερίας
ζωγραφισμένη στο ράμφος του.

Αύριο θα μυρίζει ακόμα χειρότερα
θα το έχουν αποτελειώσει τα αρπακτικά
πριν προλάβει να ξημερώσει.

Αξίζει να πεθαίνεις για ένα όνειρο;

~~~

Κι αν είμαι εδώ, μ’ ακούει κανείς;
κανείς δεν ακούει
αν κλαίω, αν γελάω
αν φταίω, αν πονάω
κι αν κρύβω τον πόνο μου
μόνο μου

κι αν πέφτει τις νύχτες, το δάκρυ
κανείς δε το βλέπει
κανείς δεν υπάρχει
μετά από σένα, κανείς

μορφή μου, τις νύχτες
θυμάται η αγάπη
πως τάχα υπάρχει
πως κάπου φωλιάζει και κρύβεται
ένα του πόθου κομμάτι

που έμεινε σ’ ένα
παγκάκι του πάρκου
φιλί παινεμένο, πνοή του θανάτου
και γλύφει τα μέρη
που οι δυο μας μαζί
προχωρήσαμε

ποιος τάχα να ξέρει
σε τούτα τα μέρη
που εμείς χέρι-χέρι βαδίσαμε

ποιος τάχα να ξέρει
του πάθους τ’ αγέρι
κι οι δυο, αν αντάμα φυσήξαμε;

μορφή μου, τις νύχτες
θυμάται η αγάπη
πως κάπου φωλιάζει και κρύβεται
του έρωτα άσπρο, λευκό περιστέρι

ποιος τάχα να ξέρει
πως τώρα θα φέρει
στο ράμφος κρατώντας
τα άσπρα, λευκά όνειρά μας
που οι δυο μας, αντάμα τα χτίσαμε;


γιώργος_κ