Ο ήχος

Σταμάτησα ν’ ακούω τη μουσική
τον ήχο της φωνής σου, που με δάκρυζε
το γέλιο σου, σημάδια όπως μου χάραζε
στα μάτια και τα χείλη το πρωί

σταμάτησα να νιώθω την αφή
στα χείλη μου, λευκές χιονονιφάδες
η αγάπη μου, δεν κοίταζε παράδες
μα στέγη δε θα βρει να κοιμηθεί

στ’ αυτιά μου υπήρχε πάντα αυτός ο ήχος
που βγάζαν απ’ τον πόθο, οι χορδές σου
τις νύχτες, που κρατιόσουν στα φτερά μου
και μ’ έτσουζε καυτός ο στεναγμός

ο ήχος περιφέρεται ακόμα
αγέρι, που φωλιάζει στα μαλλιά μου
στο στόμα, το λαιμό και τα φιλιά μου
ροδόσταμο, που δεν μπορεί να πιει

τη μια τον παρασέρνει ένα ποτάμι
στου έρωτα, το πρώτο το στεφάνι
καράβι, που ζυγώνει ένα λιμάνι
και ραίνει με λουλούδια η χαραυγή

την άλλη τον ξορκίζει μια νεράιδα
με μάγια, μια πολύχρωμη βεντάλια
στο πρόσωπο, μ’ αγέρι τον χτυπάει
σε ύπνο ταπεινό να βυθιστεί

σταμάτησα ν’ ακούω μουσική
κι απώλεσα τον ήχο απ’ τη φωνή σου
λησμόνησα όσα πέρασα μαζί σου
μ’ ακόμα η πληγή μου αιμορραγεί

στ’ αυτιά μου υπήρχε πάντα αυτός ο ήχος
που μου έδινε το ερέθισμα να ζήσω
που μ’ έκανε τρελά να σ’ αγαπήσω
κι ετούτο, ήταν μόνο η αρχή.


γιώργος_κ