Στο κατώφλι της μοναξιάς μου

Από -

Στο κατώφλι της μοναξιάς μου
ευωδιασμένα σχοίνα
κεντούν στους βράχους
με πύρινα χρώματα ανατολής
τ' όνομά σου.

Από την αφόρητη συμβατότητα του κόσμου
έλα να με πάρεις
στο μεταίχμιο της γης
να με πας, μην αργείς.

Στις παρυφές τ' ουρανού
θα συναντήσουμε
το κράσπεδο του Παραδείσου.

Χάρισέ μου
ψιχίο αιωνιότητας
το φιλί σου
απ' τα βάθη της ψυχής σου.

Τα δάκρυά μου
θα φωτίζουν τη θλίψη της γης
που ζητά λίγα ψίχουλα στοργής.

12/6/07
elenitheof

Υ.Γ. Κάντε κλικ στην καρδιά για να δείτε τ' όνομά του.
Όταν αγαπάεις τον Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά.Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορούμε ν΄ αγαπήσουμε τον Χριστό. Ταπείνωση και ανιδιοτέλεια στη λατρεία του Θεού. Κανείς να μη σας βλέπει, κανείς να μην καταλαβαίνει τις κινήσεις της λατρείας σας προς το Θείον. Όλ΄ αυτά κρυφά, μυστικά. Γέροντας Πορφύριος

Σχόλια

  1. Ανώνυμος7 Οκτωβρίου 2007 στις 6:09 μ.μ.

    ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ ΟΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ .ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΣΑΣ.ΤΙ ΣΑΣ ΦΤΑΙΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος7 Οκτωβρίου 2007 στις 6:10 μ.μ.

    ΑΛΛΑ ΑΝΤ ΑΛΛΩΝ ΠΑΠΑΓΑΛΩΝ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργος_Κ7 Οκτωβρίου 2007 στις 6:23 μ.μ.

    Ελένη υπάρχει πάντα η δυνατότητα διαγραφής των ανεπιθύμητων σχολίων στις καταχωρήσεις καθενός μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος7 Οκτωβρίου 2007 στις 9:03 μ.μ.

    Αγαπητή μου Ελένη, θα ήταν πολύ καλό να αναζητήσεις την υπέροχη ποίηση της H.D. (Hilda Doolittle), για να διαπιστώσεις -αν δεν το ξέρεις ήδη- πως το ποίημά σου εκτός από συναισθηματικές αρετές έχει και καλλιτεχνικές. Αν και από την άποψη της δομής έχει ορισμένα προβλήματα, επιλέγεις τις λέξεις -κυρίως τα επίθετα- με μια γοητευτική ακρίβεια. Αυτό νομίζω εξόργισε τον σχολιαστή σου. Δες τι λέει: αφήστε την ποίηση στην ησυχία της και τις σκέψεις σας στα συρτάρια σας. Πράγμα που σημαίνει: υπάρχουν άλλοι, εντεταλμένοι, γι' αυτά τα πράγματα. Ποιοι είναι αυτοί; Νομίζω πως την απάντηση μόνο το ΛΑ.ΟΣ. θα μπορούσε να μας την δώσει. Σημασία έχει πως όταν ένα κείμενο φέρνει κάποιον στα όρια της υστερίας, πλήττει κάποιες αντιστάσεις του. Σκέψου, λοιπόν, ποια χορδή του χτύπησες. Όλοι μας είμαστε ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. elenitheof7 Οκτωβρίου 2007 στις 9:15 μ.μ.

    Μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις προσπαθώντας να δημιουργήσω εικόνες που θα προκαλέσουν κάποια έντονα συναισθήματα ή κάποια έντονη εντύπωση καλή ή κακή. Νομίζω πως πέτυχα το σκοπό μου αφού ο ανώνυμος θύμωσε όταν διάβασε το ποίημα. Τα ποιήματά μου δεν υπάρχει περίπτωση να τα φυλάξω στο συρτάρι γιατί θέλω τη γνώμη σας. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιώργος_Κ7 Οκτωβρίου 2007 στις 11:04 μ.μ.

    Συμφωνώ με την παραπάνω άποψη του Γιώργου Μπλάνα. Μάλλον χτυπήσαμε μια ευαίσθητη χορδή. Πιστεύω ακράδαντα πως η ποίηση σαν μορφή έκφρασης δεν διαθέτει και δεν δύναται να διαθέτει κανόνες δεοντολογίας και πεπατημένες οδούς!
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος8 Οκτωβρίου 2007 στις 5:57 μ.μ.

    Ο έρωτας μας κάνει τους μεγαλύτερους ποιητές... Οταν είσαι ερωτευμένος η καρδιά πλέον οδηγεί το μολύβι στα πιο όμορφα ποιήματα. Ελένη μου συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις τόσο όμορφα και γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. elenitheof10 Οκτωβρίου 2007 στις 8:07 μ.μ.

    Κώστα,εκφράζω συναισθήματα άλλοτε με συνηθισμένο και άλλοτε με ασυνήθιστο τρόπο. Σε άλλους μπορεί να αρέσει σε άλλους όχι. Όμως η ικανοποίηση που νιώθω όταν δημιουργώ κάτι που αρέσει σε μένα και με εκφράζει δεν περιγράφεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου