Μαρτυρικός χορός

Δε θα περνώ ποτέ, μπροστά απ’ την αυλή σου
γιατί φυτρώσανε αγκάθια, εκεί που γνωριστήκαμε
εκεί που δώσαμε το πρώτο μας φιλί, με μάτωσαν

δε θα με δεις ποτέ, να εισβάλλω στη ζωή σου
γιατί με ξέσκισαν τ’ αγριεμένα σκυλιά, εκεί που περπατήσαμε
κι εκεί που ενώσαμε τα χέρια, στην αγάπη, τα ‘κοψαν

τώρα στις φλέβες μου, κυλάει αίμα απ’ το δικό σου
μενεξεδί αιμοπετάλια, μπερδεύονται σε χρώμα πορφυρό

τ’ άκουσες; τα δέντρα στήσανε μαρτυρικό χορό
και κλαίνε με ρετσίνια
στις θάλασσες, τα κύματα υψώνονται έξι μέτρα
και των βουνών οι κορυφές, τρυπήσανε τα σύννεφα

τα ‘μαθες; τα πρωινά πουλιά, μου κελαηδούν “Μαρία”
μα εσύ θα είσαι μόνο μια ιστορία
που γράφανε, όπως σβήνανε, τα φώτα της νυχτιάς

τ’ αρχοντικά στενά, θ’ αντιλαλούν “Μαρία”
μα εσύ θα είσαι μόνο μια εμπειρία
που γνώρισα, σαν άνοιξαν, τα φύλλα της καρδιάς.


γιώργος_κ