Για όταν θα γυρίσεις

Αστράφτει. Φοβάμαι. Φοβάμαι μόνος. Κράτα με στην αγκαλιά σου, να μην κρυώνω απ’ τ’ αγιάζι. Μη μιλάς. Άκου. Αστράφτει, χωρίς ν’ αστράφτουν τα μάτια σου. Που είσαι; Μίλα μου. Πες ένα γράμμα, το πιο όμορφο. Φώναξε. Μίλα μ’ ένα ηχηρό Άλφα ή ρώτα με, μ’ ένα Έψιλον. Πες μια λέξη, την πιο ωραία. Κι ας λείπεις. Δε θα μιλήσω. Θα μιλάει η σιωπή μου. Θα λέει τα πάντα. Θα σε κοιτάω ν’ αστράφτεις. Τη στέκα στα μαλλιά σου, που ‘ναι γιομάτη διαμάντια. Που είσαι διαμάντι μου; Δεν άλλαξα. Γέρασα. Μεγάλωσαν τα νύχια μου. Αγριέψαν τα μαλλιά μου. Ασπρίσανε τα γένια μου. Καμπούριασα. Πίνω την τελευταία γουλιά απ’ την Ursus, να θυμάμαι τα χείλη σου. Κεράσια. Με μέθαγαν, κεράσια κι αμβροσία, έναν Αύγουστο. Μαζεύαμε κεράσια απ’ τις κερασιές με τα πανέρια σου. Που κρύβεις τα πανέρια σου; Πάρτα να μαζέψουμε τα τελευταία απ’ το δρόμο. Ρώγες που κύλισαν στον κατήφορο, την ώρα που ανηφορίζαμε. Μάτια που σφράγισαν τις παραισθήσεις. Χείλη που πάγωσαν το χρόνο. Λέξεις που σκότωσαν το συναίσθημα. Χέρια π’ ανάστησαν την αγάπη. Μίλα. Φοβάμαι μακριά σου. Τρέμω στην απουσία σου. Λυγίζω στη ματιά σου. Φοβάμαι. Κρυώνω. Τ’ αστέρια σου κόκκινα. Τα ρόδα μαβιά. Αστράφτει. Ζωγραφίζω καράβια να πλέουν στις θάλασσες. Κολασμένες σπηλιές, χρωματίζω γαλάζιες. Κυματίζουν τα μαλλιά σου, αέρινα. Πάρε με στην αγκαλιά σου. Ντάντεψέ με σα μωρό που το πληγώσανε οι μάγισσες. Και πες του: Θα ‘ρθουνε νεράιδες να το γιάνουν. Θα το χάψει. Θα το φάει. Θα το καταπιεί. Αλήθεια. Αλήθεια λέω. Άκου. Αστράφτει!


γιώργος_κ