Ελεγεία

Περνάει τη γέφυρα, το τρένο για Χαλκίδα
στο παραθύρι εσύ να με κοιτάζεις

ανήμπορος ο χειριστής να σταματήσει
κι απ’ τη βραχνή ντουντούκα
ο σταθμάρχης να φωνάζει:

“ προσοχή-προσοχή
παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες
άλλοι να γαμιούνται στη διαδρομή της ζωής
κι άλλοι να κοιτιούνται ευθεία στα μάτια ”

ίσα που πρόλαβα να δω τα μάτια σου
παίρναν το χρώμα του μελιού
όταν τα φίλαγα στον ήλιο

μόλις που άγγιξα τα τρυφερά σου χείλη
πέρασες πάνω απ’ το κορμί μου
σαν ταχεία στο φεγγαρόφωτο

θυμίζεις έρωτα, γλυκόφωτη ηλιακτίδα
μεταλλικό νερό με άρωμα τριαντάφυλλο

θυμίζεις όνειρο αλλόκοτο, σαν καταιγίδα
που το μπουρίνι ξέσπασε πριν έρθει το Φθινόπωρο

δεν περιμένω έναν Οκτώβρη για να βγω απ’ τη φωλιά μου
μήτε που θέλω πια να δω, τα φύλλα της μουριάς
να κιτρινίζουν και να πέφτουν

το τρένο της αγάπης, άγγιξε Φθινόπωρο
μα στα μισά του δρόμου εκτροχιάστηκε και πάει

περνάει τη γέφυρα, το τρένο για Χαλκίδα
σε βλέπω να ‘χεις ντύσει τα μαλλιά σου με χρυσή ακτίδα
κι ένα κατάμαυρο μαντήλι

κι αυτές οι λέξεις που μιλάω τώρα, μαύρες είναι
μα περιμένω όλου του κόσμου το λευκό, να μας στολίσει
τουλάχιστον να δώσει κάποιο νόημα στις μαύρες μας ημέρες

ανήμπορος κι ο βιαστικός καιρός να σταματήσει...


γιώργος_κ