ταξιδεύει...

Γράφω, όταν κάτι μου λέει “γράψε”
“σε χρειάζομαι”, για σένα
ο πόνος καταγράφεται στα έργα
δίχως μολύβια και μελάνι
χαρίζεις την ψυχή σου ολότελα όταν πονάς
κι όταν αγαπάς, χαρίζεις απλόχερα το φιλί σου
δίχως να προσμένεις να το πάρεις πίσω
το χαρίζεις κι αυτό ταξιδεύει, ταξιδεύει
όπως ταξιδεύουν τα γράμματα του μυαλού
δεμένα πάνω στην πλάτη του ανέμου
όπως ταξιδεύουν τα καράβια στις μακρινές θάλασσες
όπως μετακινούνται τ’ αστέρια στο στερέωμα
δίχως γραμματόσημα και λευκό φάκελο
απλά ταξιδεύουν για να φτάσουν σε μάτια
μαύρα, σαν αποξηραμένα δαμάσκηνα
ψημένο καλαμπόκι πάνω στο παγκάκι μας
ξεραμένα δάκρυα στο λευκό χαρτί, μες στη νύχτα
και στα χέρια το “αντίο” να μυρίζει κάρβουνο
όταν αγαπάς, χαρίζεις απλόχερα το φιλί σου
δίχως να περιμένεις κόκκινα χείλη να σε γλυκάνουν
τα μεστωμένα κεράσια τον δεκαπενταύγουστο
“σ’ αγαπάω” σου λέω και στέλνω φιλί
θα ‘ρθει να στο φέρει λευκό περιστέρι
κράτα το φυλαγμένο, δίχως αντάλλαγμα
δε μοιάζει φιλί απ’ τα χείλη που λάτρεψες
είναι μεθυστικά τα φιλιά σου, σαν όπιο
αισθάνομαι δέσμιος, δε θέλω φιλί απ’ τα χείλη σου
είναι μέρες που δε λένε να βγουν απ’ τη ζωή μου
τ’ αποτυπώματα των χειλιών σου, πληγωμένα γράμματα
βγάλε με απ’ τη ζωή σου, αλλοιώνοντας τις προτάσεις
“ΔΕΝ σε χρειάζομαι”, “ΔΕΝ σ’ αγαπάω” για σένα
βγάλε με απ’ τη ζωή σου, κόβοντας τις προεκτάσεις
αυτές οι τελευταίες λέξεις άλλωστε, που δεν είπαμε
ταξιδεύουν ακόμα, δίχως να ειπωθούν.


γιώργος_κ