Σπιρτόκουτο

Φέρτε πίσω την αγάπη μου που χάθηκε
και μαζί της, φέρτε πίσω τη ζωή μου
μες στα χέρια της ο έρωτας μ’ ανάστησε
δέκα άγγελοι, ξενύχτησαν μαζί μου

τώρα μόνος λιώνω σαν παλιό σπιρτόκουτο
πεταγμένο στο δρομάκι που τη βρήκα
κι αν τα μάτια της αστράφταν στο ψιλόβροχο
του φιλιού ήταν και του έρωτα η γλύκα

ποιος να το ‘λεγε πως θα ‘μοιαζα απόμακρο
σκοτεινό, βαθύ σημάδι στην ψυχή της
κι ούτε κάποιο περασμένο Σαββατόβραδο
να μην τύλιξα τα χέρια, στο κορμί της

ποιος θα ξέρει να μου πει, τώρα που χάνεσαι
και ποιο πέλαγο ατενίζει ο λογισμός σου
σαν πουλί έχεις φτερούγες, μα δεν πιάνεσαι
μήτε ακούω πια τον ήχο απ’ τη φωνή σου

δε γνωρίζω ν’ ανεμίζουν τα μαλλάκια σου
σαν πανιά σ’ ένα σκαρί που μας χαρίσαν
καπετάνισσα ονειρεύομαι τα χάδια σου
όπως πλάθαμε τα όνειρα που σβήσαν

φέρτε πίσω την αγάπη μου που χάθηκε
και γι’ αντάλλαγμα, χαρίζω την ψυχή μου
κομματιάστε τη, κρεμάστε τη και κάψτε τη
μια ζωή ας είναι η αγάπη μου μαζί μου.


γιώργος_κ