Αφιερωμένο

Μαράζωσε το κόκκινο τριαντάφυλλο, Μαρία
στο τραπεζάκι πάνω, όπως τ’ αφήσαμε
κι όσο εμείς γλυκό φιλί ανταλλάσσαμε, ζήλεψε

γεμίσαμε δροσιά τον ήλιο κι όλα τ’ αστέρια ανάψαμε
τώρα που φέγγει η αγάπη μας, πιο δυνατή απ’ τον ήλιο
τι βλέπεις Μαρία;

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

ήταν στα χείλη στολισμένη η αγάπη
κι απ’ το ποτήρι έσταζε ροδόσταμο κι αστρόνερο
ήταν κρυμμένο το φεγγάρι απ’ την καρδιά μας
και η πνοή μου βάλσαμο, στα κουρασμένα μάτια του

εμείς κινήσαμε, λουλούδι μου
για ένα ταξίδι πιο μακρύ από τ’ αστέρια
εσύ τριαντάφυλλο γαλάζιο
κι εγώ ένα κόκκινο ηλιοτρόπιο να σε φωτίζει

κι έχει το χρώμα γαλανό, με πιτσιλιές πινέλου η οροφή του
και δε μας νοιάζει πιότερο, παρά στον έρωτά μας
να ‘χει δροσιά το πρωινό που θα ξυπνούμε
χαράματα να σμίγουμε στο ΕΝΑ τη μαγεία

κι έχει το χρώμα καστανό, στα μάτια και στα χείλη
που όταν ματώσουν γίνονται τριαντάφυλλα στο πάθος
και δε μας μέλλει η ζωή, αν γίνει μερτικό τους
παρά μονάχα το κορμί να μαρτυράει “Μαρία”

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

μου λείπεις, όσο περνούν τα δευτερόλεπτα
μακριά μου
σα να μου κόβεται η μιλιά
κι ο χτύπος της καρδιάς, να σταματάει

σα να μου κόβουν τ’ οξυγόνο π’ αναπνέω
να με γεμίζουν άρωμα οι σκέψεις
το άρωμα π’ αφήνει το κορμί σου
στις παλάμες μου

μη φοβηθείς!
απλά σ’ ερωτεύτηκα αστραπιαία, γι’ αυτό που ήσουν
σ’ αγάπησα παντοτινά, γι’ αυτό που έμαθα ότι είσαι

κι όταν μου ψέλλισες την αλήθεια, απ’ τα χείλη σου
απλά κατέβασα το βλέμμα και σε φίλησα
κλειδώνοντας την ψυχή σου, μέσα στην αγκαλιά μου

και ζήλευε το κόκκινο τριαντάφυλλο τον έρωτα
που έσταζε η δροσιά απ’ το φιλί μας
στο ίδιο το ποτήρι που μοιράσαμε

σήμερα είπαμε για όρκους κι υποσχέσεις αμέτρητες
κι εσύ ζωγράφισες τον κήπο στο παλάτι μας
ύστερα δώσαμε το πρώτο μας φιλί

τι μου ‘χεις τάξει; τι μου ‘χεις τάξει;
δώρο στα βλέφαρα του έρωτα η πράξη
κι είμαστε ήρωες ενός θεάτρου
που στη μαρκίζα ψηλά αναβοσβήνει “απόψε η αρχή”

γι’ αυτό
να το θυμάσαι
πως προσδοκώ ατέρμονα
πιστά, την παρουσία σου

“ σε φιλώ γιατί, είναι Κυριακή
κι η χαρά μεγάλη, στου γιαλού τα κάλλη
σ’ αγαπώ γιατί, είναι μια γιορτή
κι ειμ’ ένα ποτάμι, που ξοπίσω πάλι
δε θα ξαναρθεί ”

ντύσου καλά
μη μου πουντιάσεις απ’ τ’ αγιάζι
έχει παλιόκαιρο και βρέχει στη γιορτή μας
σαν το φαντάρο θα σου στέλνω τα φιλιά μου
και σα ναυτάκι που τον πλάκωσε το κύμα

τώρα, η επαφή ζυγιάζεται απ’ τις λέξεις σου
κι από τα γράμματα, φαρμάκι χύνεται στο στόμα
μα τώρα πια, σε αγαπώ περισσότερο απ’ το σήμερα
κι από το τώρα κόβω αγάπη, να τη δώσω στο παρόν

δε φταίω εγώ, μήτε κι εσύ καρδιά μου φταις
εσύ ερωτά μου, να κοιτάζεις την αλήθεια
όπου κι αν κρύβεται, στα τόσα παραμύθια
κι όπου το ψέμα συναντάς, θα το νικώ

γίνηκε ολόγιομη, του φεγγαριού η αγάπη μας
κι όλες τις νύχτες, που σ’ αγκάλιαζα
τρομάζαν οι εφιάλτες

γι’ αυτό σου λέω, έλα
πάμε να προλάβουμε το τραίνο
που περνάει έξω απ’ την πόρτα μας
πάμε να πιάσουμε την τελευταία ηλιακτίδα
που σφηνώθηκε στους βρόγχους του φωταγωγού

“ σε φιλώ γιατί, είναι Κυριακή
κι η χαρά μεγάλη, στου γιαλού τα κάλλη
σ’ αγαπώ γιατί, είναι μια γιορτή
κι ειμ’ ένα ποτάμι, που ξοπίσω πάλι
δε θα ξαναρθεί ”

που να ‘βρω τώρα αντοχή να πνίξω τον καημό;
μακριά από σένα, ένας άνθρωπος μισός
μισός ανδρείκελο, μισός φλεγόμενο πουλί
που προσδοκά να σώσει τα φτερά του

σκισμένα γράμματα, κομμάτια φυλαγμένα
απ’ της χαράς που νιώσαμε, την τελευταία λέξη

ίσως γιατί το γλήγορο της ώρας, πέρασε
όπως θα πέρναγε ένα τραίνο απ’ το κατώφλι σου
δίχως ποτέ να σταματήσει, να σε πάρει

και δε σε πήρα, ούτε σε γνώρισα
ούτε ξαπόστασα, μήτε περίμενα
πως θα ‘ταν έτσι η πρώτη αρχή στην κατηφόρα

άρα, φτάσαμε εδώ που τα πουλιά αργοπατούνε
που αργοπεθαίνουν τα λουλούδια
εδώ που φτάσαμε, ειν’ το τέρμα

κι άλλος πια δρόμος, να βρεθούμε
δε χαράχτηκε

“ αν μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις
θα ‘ρθεις αν μ’ αγαπάς
κι όπου θα πάω, θ’ ακολουθάς
αρκεί να μ’ αγαπάς ”

γιώργος_κ