Παρέα

Μη με κοιτάτε που χαμογελώ
με πλήγωσε βαθιά η ζωή και δεν μπορεί ν’ αλλάξει
κι αν λέω κάποιες φορές, πως θα την αλλάξουμε
είναι η πρόφαση για να ξεχνώ τον πόνο μου

μονάχος έμαθα ν’ ακούω τη φωνή μου
να περπατώ, μονάχος έμαθα
κι αν ήρθε κάποτε η ώρα, στο χέρι μου
να κρατήσω ένα ξένο χέρι
ήταν γιατί το διάλεξα και με διάλεξε
ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα χέρια
ανάμεσα σε χιλιάδες σκυθρωπά πρόσωπα
που όταν λένε καλημέρα, χαμογελώντας
η ψυχή τους δακρύζει απ’ τη μονοτονία

σκέψου να ‘χεις κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα
να ξυπνάς μόνος στο φτωχικό σου δωμάτιο
να πίνεις τον καφέ στο μπαλκόνι, καπνίζοντας
και να νιώθεις τον καπνό του τσιγάρου
να βγάζει φωνή και να σου μιλάει
και να λέει: “σε σκοτώνω, σε σκοτώνω
αλλά είμαι απαραίτητο για να πάει καλά η μέρα σου”

είναι απαραίτητο να υπάρχει πάντα ένα χέρι
ανάμεσα στα δικά σου, τουλάχιστον για τα βράδια του Σαββάτου
που σε πιάνει η μελαγχολία

θύμισέ μου τ’ όνομά σου;
την τελευταία φορά σ’ αποκάλεσα
“μωρό μου” “λατρεία μου” “έρωτά μου”
μα τώρα δε θυμάμαι ούτε τον ήχο απ’ τη φωνή σου
έχω ξεχάσει το χαμόγελο στα χείλη σου
το παραμιλητό τις νύχτες, στα όνειρά σου

τι χρώμα να ‘χουν τώρα τα μαλλιά σου;
την τελευταία φορά που χύνονταν στους ώμους μου
ανθίζανε σαν άνθη από τριαντάφυλλα
και μύριζαν τ’ αρώματα του Παραδείσου

μην κλαις, είναι αργά για δάκρυα τώρα
για να γυρίσεις πίσω τη νιότη, δεν προλαβαίνεις
μπορείς ν’ αλλάξεις τα γεράματα, αρχίζοντας από τώρα

πιάσε το χέρι μου
μαζί θ’ ανεβούμε αυτό το δρόμο που καταλήγει στο νεκροταφείο
κι αν κουραστείς στη διαδρομή, χαμογέλα
ίσως έτσι να χαμογελάσει κι η ψυχή σου
τώρα που έχει παρέα το χέρι σου, ένα άλλο χέρι.


γιώργος_κ