Notepad Spiral No 2


§2. ΟΧΙ ΤΑ ΦΥΛΛΑ αρχαία αυτού του δέντρου,
ο άνεμος αρχαίος που τα κινεί. Ούτε κι εσύ απουσία.
Πληγώνεις με κοπάδια νύχτες δόντια,
χτυπάς πριν με ανάσες σκοτεινές.
Δεν βλέπω στόμα, δεν βλέπω χείλη,
δεν βλέπω πρόσωπο ούτε λάμψη
του καταπρόσωπο θανάτου.

Είσαι, λοιπόν, τόσο βαθιά πληγή,
που φτάνει ένα δέντρο για ν’ ανοίξεις;

§3. ΦΤΑΝΕΙ ένα δέντρο. Η ζωή
μπορεί να περιμένει ωσότου δάσος.
Κατάμαυρα πουλιά χοροπηδούν
τα ματωμένα ράμφη τους,
δολοφονούν τη νύχτα με φτερά μεταλλικά.
Κατέχεις το μυστήριο του θανάτου,
όμως δεν έχεις μάτια σαν φωτιά
ούτε μαλλιά σαν τα κλαδιά.

Έχεις το χώμα σου κι εγώ μια ρίζα.


§4. ΞΕΦΛΟΥΔΙΖΩ τις μέρες μου: η σάρκα πικρή,
ο χυμός αλμυρός. Δεν μπορώ να ελπίσω
ούτ’ ένα κουκούτσι γαλήνη.
Το δέντρο απ’ όπου έκοψα το κάτεργό μου έχει τη ρίζα οργή.
Ξέχασα, λες, τον καρπό που δίνει ευμάρεια και προσπαθώ
να ζήσω τους νεκρούς. Μα ποιός σ’ ακούει,
αφού εγώ μιλώ την γλώσσα των τυφλών,
θρηνώντας ένα δέντρο κτήνος;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ