Notepad Spiral No 2

§5. ΔΕΝ ήμουν πάντα κτήνος. Όχι τουλάχιστον πριν γεννηθώ.
Κυρίως θυμάμαι κήπους.
Ανάσαινα δυο φύλλα φως κι ένα παρτέρι αέρα.
Ωστόσο, ήρθε η βροχή και φώναξε με χέρια υγρά την τιμωρία:
«Θα ζεις, θα ζεις, θα ζεις εξορισμένος
στη λάσπη που καραδοκεί άμμος η επιθυμία».

Ελέησέ με τον χειμώνα της καρδιάς,
εισάκουσε τη θαλπωρή
που δίψασα έκτοτε στον ποταμό σου.

§6. ΚΑΤΕΧΕΙΣ ό,τι πέθανα κάτω από δέντρο και ποτάμι.
Αναστενάζει, όταν αλλάζει ο καιρός, θυμάται πόνους.
Μα δεν πονά, δεν βιάζεται να ευτυχήσει.
Τι μου παράτησες εδώ; Ένα καλάμι;
Ποιος άνεμος θα το λυγίσει;
Κατά πού; Σ’ ένα διάστημα σκοτεινό,
άβολο, ξένο, αρχαίο, αιματηρό,
τι θα δεχθεί τη μετανάστιδα φωνή μου;

§7. ΔΕΝ απαιτώ έναν θάνατο ελάφι.
Ένα ποτάμι κι ένα δέντρο σου ζητώ.
Εκεί που βλέπει ο νεκρός τη συμφορά μου,
εκεί που είμαι ζωντανός μαρτυρικά μου.
Μια φυλακή της γλώσσας μου ζητώ:
ελευθερία πράσινη ή γαλάζια.

Έχω νεκρό στα λόγια μου,
δώσ’ μου ένα μέρος σκοτεινό να τον ξεχάσω.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ