Μαρία

Λοιπόν μη διαμαρτύρεσαι
εσύ επέλεξες να κλείσεις τις οδούς της επικοινωνίας
ανάμεσά μας φρούρια
να πάρεις μια νυχτιά το δρόμο της φυγής
να κλείσεις και τα μάτια
να μην ακούς καμιά απ’ τις τελευταίες μου λέξεις
ακόμα βγαίνει απ’ τα χείλη μου η αγάπη
μα εσύ, μια κέρινη κούκλα, δε τη νιώθεις
κι ο έρωτας, πουλί, που πια δε φτερουγίζει
γιατί κοκάλωσες, τι να ‘χεις πάθει;
δύναμη δεν έχω πια στα χείλη, μόνο για τ’ όνομά σου
η Μαρία μου, η Μαρία μου
Μαρία μου, Μαρία μου
Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μα ..
κι άλλο κουράγιο δεν υπάρχει
κι αντί να φέρεις το αθάνατο νερό
στον πεθαμένο έρωτά σου, κοίτα
ήπιες τ’ αμίλητο νερό και δεν προφέρεις λέξη
κι ούτε ένας φθόγγος δε γεννιέται απ’ τη μιλιά σου
που να ‘σαι τώρα αγαπημένη;
σε ποια βιτρίνα, οι θνητοί, να ακουμπούν τα υπάρχοντά σου
και του κορμιού που λάτρεψα, τα πλούσια τερτίπια
ανάμεσά μας, φρόντισες, να εγκαταστήσεις σύνορα
κι όμως τα σύνορα η αγάπη δε τα ξέρει
πετά σαν άγριο πουλί πάνω απ’ τα σύρματα
σαν την ψυχή μου που κρατάς φυλακισμένη
λοιπόν μην απορείς
αφού προσπάθησες διέξοδο να βρεις
κι αφού προσπάθησα τα ακατόρθωτα
αφού κουράστηκες στο δρόμο της ανημποριάς
κι αφού κουράστηκα να λέω
κάθισα εδώ και ξεκουράζομαι
κοιτάζοντάς σε, απέναντί μου, νεκρωμένη.


γιώργος_κ

*ο πίνακας, της κυρίας Χατζημάρκου Λυδίας
με τίτλο "Δάκρυ" (λάδι, κάρβουνο και μολυβι)