Notepad Spiral No 2

§12. ΑΠΕΧΘΑΝΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ εκτός από το άλλο
που ήσουν πάντα πράσινα και γαλανά. Ανέχεσαι
τα πάντα εκτός από το ανυποχώρητα μεγάλο
που θα’ σαι όταν μείνω μοναχός.
«Τι νόημα έχουν» -σαν να λες- «οι αποστάσεις,
αν κάποτε δεν γίνεται να ελπίσεις δυο βήματα επιστροφή;
Όταν η νύχτα απλώνεται μ’ εκατομμύρια πέτρες
-τι σημασία έχει αν είναι φωτεινές-
δεν έχει νόημα ο δρόμος, το λαχάνιασμα, ο ιδρώτας.
Αν δεν καταρρεύσεις ένα δέντρο δροσιά,
αν δεν απελπιστείς ένα ποτάμι δίψα,
πώς θα υπάρξεις οδοιπόρος;»
Ναι, αλλά δεν βγαίνει νόημα έτσι.
Από καιρό τα όνειρά μου είναι φωτιές
κι εγώ βαρέθηκα να τριγυρίζω το σκοτάδι.


§13. ΚΙ Ο ΑΕΤΟΣ στα ορεινά φτερά του
ελπίζει ένα τέλος πεδινό.
Κουρνιάζει στη φωλιά του κι απορεί
βαθιά στο βλέμμα του πώς στέρεψε η πηγή τόσων ανέμων
το ακάματο ξερόχορτο ποιο πρόβατο θ’ αναπολεί
σε βράχο μηρυκαστικό και ύψος χλοερό;

Με ορεινά φτερά ζεσταίνει ο αετός
την άπνοια της πληγής του.
Δεν είσαι εσύ ο κυνηγός;
Ελέησέ με την φτερούγα ενός απόκρημνου θανάτου.



§14. Τ’ ΑΓΡΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ φυτρώνουν ξαφνικά
πίσω από δέντρα επίσημα, εύπορους θάμνους, πουλιά δαπανηρά.
Τ'’ άγρια τριαντάφυλλα επιφυλάσσουν
μια συγκατάβαση εξαίσια θαλπωρή
σ’ όποιον -κομμάτια- αναζητεί
λίγη συνέχεια μες στη νύχτα, μες στο κρύο, μες στη βροχή.

Άγρια τριαντάφυλλα σωπαίνεις σε τόση ευφράδεια χλοερή.
Ελέησέ με, ο φτωχός, μια ξαφνική τριανταφυλλιά,
μέσα σε τόσα άγρια πλούτη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ