Notepad Spiral No 2

§18. ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΠΟΤΕ νομίζω πως το χώμα
έχει το χρώμα των μαλλιών μου.
Δεν σκέφτομαι τον θάνατο και ούτε γέρασα ακόμη
τόσο βαθιά. Μαύρα μαλλιά το χώμα, ρίζες σκοτεινές
αρπάζουν, σφίγγουν, καρτερούν
μια χαίτη που γεννήθηκε νωθρή,
αλλ’ ονειρεύεται συχνά
τον άνεμο στην πέτρινη καρδιά της.
Ύστερα έρχεται όλο το πράσινο της απόγνωσης.
Λαχανιάζει προς τα πάνω μια γαλήνη απίστευτα βαθιά.
Έκανες τα χορτάρια να είναι σαν τα μαλλιά.
Σκέφτομαι συνέχεια τον θάνατο:
γερνάω τόσο βαθιά, τόσο βαθιά.


§19. ΓΑΥΓΙΖΕΙ ο σκύλος το σκοτάδι που καθεύδεις
με δρασκελιές ομίχλη.
Ούτε η πηγή που επιμένει
να συγκρατεί έναν χείμαρρο στον ψίθυρό της,
ούτε τα δέντρα που διστάζουν
μια θύελλα στο ανάστημά τους,
ούτε το αόρατο τριζόνι που χαράζει
δέκα δάχτυλα κομματιασμένο ύπνο
στην αγρύπνια της φωνής του,
γνωρίζουν το ζεστό σου ανάμεσά μας.
Μια ορεινή φαμίλια φως
κι ένα σκυλί γαλήνη σπιτική οι μέτοχοί σου.


§20. ΜΕ δάκρυ χιόνι γράφεται η λήθη, αλλά ποιος
κρατάει γη και ουρανό στα δυο του χέρια, αν όχι εσύ;
Όχι εσύ. Εσύ μοιάζεις ανήλικο κραυγής,
άρνηση ούτε να ψελλίσεις.
Κάτι αμάθητο χιονίζει ανάμεσά μας.
Απλά χιονίζει. Δεν ξεχνώ κι ας ξεπαγιάσω λάθη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ