Το περβάζι της μοναξιάς

Ήταν εκείνο το μαρμάρινο ψυχρό περβάζι
που στεκόμουν ώρες και περίμενα
μάταια να έρθει το ανέφικτο
και τα παιδιά πετροβολούσαν
τις σκέψεις μου
και στο λιόγερμα τα μάτια πέρνανε
κάτι από τη θλίψη του φεγγαριού
και τα χέρια απλώναν να πιάσουν τ' άστρα
να μοιράσουν τριγύρω την αστροφεγγιά
να φωτιστεί αυτή η κρύα γωνιά του .
Και ρόδα δε φύτρωσαν ποτέ
κι αρώματα δε σκόρπισαν
έμειναν τα μάτια ορφανά
ανήμπορα ν' αντικρύσουν το κενό
η θάλασσα αλμύρα έγινε
και πότισε το χώμα
κι εγώ ακουμπισμένη ακόμα
στο ψυχρό περβάζι
σκέφτομαι πως οι μνήμες
δε ξέρουν από οίκτο
δεν έχουν έλεος
κι ανεβαίνω με βήματα
αργά και ανισόρροπα
στο ικρίωμα που καρτερικά
Με περιμένει...