Πειστήρια

Είχα μι’ αγάπη φυλαγμένη σαν τσιγάρο
που κάποιοι θέλησαν ν’ ανάψουν με φωτιά
πάνω στα χείλη με το ζόρι να φουμάρω
το ‘χα γιομίσει απ’ της ζωής τα μυστικά

μα ούτε σπίθα σ’ ένα γυάλινο αναπτήρα
λέξεις γεμάτος από σιγανή φωτιά
μια φλόγα που ‘μελλε να δώσει όλη την πείρα
σε κάποια νύχτα που ‘χε αρπάξει τα φιλιά

δεν πήρα πίσω ούτε φιλί μητ’ ένα μπράβο
“ευχαριστώ που ‘σασταν τόσο ευγενικός”
από μονάχος μου τ’ άναψα το τσιγάρο
και το ‘πια τόσο όσο διαρκεί ο κεραυνός

είχα μι’ αγάπη φυλαγμένη σαν εικόνα
που τη ζωγράφισα με δάκρυ και κερί
στάλα τη στάλα του με πήγε στο χειμώνα
κι όσα ονειρεύτηκα σε μαύρη φυλακή

τώρα δεν έχει περιθώρια ν’ αλλάξει
κι έχω τραβήξει ένα δρόμο από κλωστή
υπάρχει ο κίνδυνος στο βήμα μου να σπάσει
και να διαλύσει τα πειστήρια η ζωή.


γιώργος_κ