Κραυγή

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Χωρίς τέλος
Όπως ο πόνος
Και η μοναξιά

Κουράστηκα
Να μιλάω μόνη μου
Να γελάω μόνη μου
Να κλαίω και να τραγουδάω μόνη μου

Μου είπες υπάρχουν πολλά μονοπάτια να διαβώ
Τα πόδια μου όμως γέμισαν πληγές και δε μπορώ να περπατήσω
Δεν υπάρχουν μπροστά μου χνάρια για να βρω το δρόμο
Τα μάτια μου είναι θαμπά από την εικόνα σου

Περπατάω και ρίχνω πίσω μου άμμο
Να ξαναγυρίσω
Κι ας ξαναπονέσω
Κι ας άδειασαν τα χέρια μου απ’ την αφή σου

Χτυπάω την πόρτα
Παίρνω τηλέφωνο
Στέλνω γράμματα
Σιωπή

Λείπεις
Λείπω
Λείπουμε
Μακριά

Γιατί τα κόκκινα λαμπιόνια της γιορτής έγιναν μαύρα;
Γιατί ερήμωσε η φάτνη μας;
Γιατί τα κάλαντα έγιναν μοιρολόγια;
Γιατί τα όνειρα της νέα χρονιάς έγιναν εφιάλτες;

Έχω βουλιάξει στη θάλασσα του αλκοόλ
Έχω βυθιστεί στη ζάλη του ποτού
Ο καπνός του τσιγάρου γεμίζει το μυαλό μου
Θέλω να θολώσω τις θύμησες

Φέτος δεν έχει στολίδια
Ούτε τραγούδια
Ούτε χρυσόσκονη
Ούτε αγγέλους να κατεβαίνουν απ’ τον ουρανό

Φέτος έχει εμένα
Χωρίς εσένα
Και μια καληνύχτα αντί για καλή χρονιά
Και την κραυγή μου την τελευταία νύχτα αυτού του χρόνου

(Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι μιας καλής φίλης, μου το έστειλε πριν λίγο και με συγκλόνισε. Εγώ απλά πρόσθεσα την εικόνα και με την άδεια της το δημοσιεύω).