ΠΑΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ σου χρόνε
κι εκείνο το ξυλάλογο της προσδοκίας,
εκείνο το ξυλάλογο: γνώριμο τέχνασμα,
σχεδόν απρέπεια, σχεδόν ασχήμια
και οπωσδήποτε αλητεία.

Η μια ψυχή ζητάει το γίγαντά της,
η άλλη ρωτάει καθρέφτες την ψυχή της.
Τρίτη αφήνει όνειρα σημάδια
για να επιστρέψει δυσανάγνωστη
στο φτωχοκείμενό της.

Με παραμύθια λιγοστεύουμε μεγάλοι,
με παραμύθια αυξάνουμε παιδιά.
Συμμορφώσου, συμμορφώσου,
χρόνε αδέξιε παραμυθά.

Σηκώνεται, πλένει το πρόσωπο,
ντύνεται κατάσαρκα τον κήπο
και διεκδικεί το θάνατο
με άνθη και πάθη και σώμα και ψυχή.

Χρόνε παράδοξε φονιά, η φτώχια ζώο παραφυλάει.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ