Φωνές...

Έχεις ξεχάσει να ακούς. Μιλάς, μιλάς… κορδέλες μαύρες βγαίνουν από τη σπηλιά του στόματος σου και από το λαβύρινθο του μυαλού σου. Λόγια πολλά. Ανάκατα. Με νόημα ή χωρίς. Είναι εκεί. Χτυπάνε πάνω μου και δε μπορώ να τα σταματήσω. Με απειλούν, με χαϊδεύουν, μ’ αφήνουν αδιάφορη, με ξεγελούν. Περισσότερο όμως με ξαναγυρνάνε πίσω. Στην κοιλιά της μάνας μου σαν έμβρυο που ψάχνει τη ζεστασιά της μήτρας. Σε μια φωλιά που όλα είναι ζεστά και θολά. Για να ξεφύγω από την απειλή.

Είσαι παντού γύρω μου. Στο δρόμο, στη βόλτα μου, μέσα στο σπίτι μου.

Έχεις διαφορετικές μορφές. Είσαι ο φίλος μου, ο εραστής μου, ο συνοδοιπόρος μου.

Τα λόγια σου είναι σαν τρυπάνια που περνάνε τα αυτιά μου και μετά γίνονται καρφιά που σφυροκοπάνε το μυαλό μου. Γεμίζουν όλο το είναι μου και δεν αφήνουν τίποτα για μένα. Όλα δικά σου. Εγώ κι ο κόσμος. Να είμαστε οι υποδοχείς στο μαύρο γαϊτανάκι που ξεφεύγει από την ύπαρξη σου.

Εμένα όμως έχει πάψει να μου αρέσει το μαύρο. Προτιμώ το πολύχρωμο. Το ουράνιο τόξο έχει γίνει η αδυναμία μου.

Θέλω να μου δίνεις πολύχρωμες κορδέλες και μαζί με τις δικές μου να κάνουμε την πιο όμορφη γέφυρα που θα μας ενώσει. Να πλέξουμε μαζί μια τεράστια σκάλα που θα μας πάει εκεί που θέλουμε. Να ανακαλύψουμε καινούργια, δικά μας, χρώματα και να βάψουμε όλο τον κόσμο. Να καταργήσουμε λέξης που πληγώνουν και πονάνε και να βάλουμε άλλες, πιο χαρούμενες, στη θέση τους. Να γεμίσουμε τον κόσμο και τις ζωές μας πολύχρωμα μπαλόνια.

Σιγά σιγά. Στην αρχή εμείς οι δυό και σε λίγο όλοι.

Εγώ έκανα το πρώτο βήμα. Σου μίλησα.

Η σειρά σου τώρα.

Άκου με...

El Emigrante