Ροζ

Δυο στάλες δάκρυ και δυο χαμόγελα, γεμάτα με πίκρα
δύο γλυκόλογα και τρεις κουβέντες σου για τα παλιά
ποιος θα μου το ‘λεγε, πως θα κουβάλαγα τόση ξεφτίλα
άστατες μνήμες των τόσων ανθρώπων που ήρθαν κοντά;

κι αν με πλησίασαν ή άλλοι μ’ αρνήθηκαν, δε λογαριάζω
ρίχνω τα μάτια μου μήπως τα χνάρια μου ν’ ακολουθάς
και στα λασπόνερα τώρα όπου βρίσκομαι, όλο βουλιάζω
μες στα βροχόνερα πνίγεται η αγάπη μου, τι με κοιτάς;

σύρε στο διάβα μου κι έλα σιμά μου να σε κεράσω
πόνο και δάκρυα, μνήμες που έκαψα, ν’ αναστηθείς
το ‘πε μι’ αγάπη μου, ένα ροζ όνειρο που ‘χα να πιάσω
από τα σύννεφα έπεσε κι έσκασε στη γη που πατείς

σύρε τα πόδια σου, πάνω του ανέβα και σύνθλιψέ το
έλα στα γρήγορα, αχ μη το λυπάσαι, το ξέρω μπορείς
κάθε μι’ αγάπη από σφάλμα γεννήθηκε, πανάθεμά το
κι όταν θα λιώσει, τα χνώτα σου κάλυψε μα πίσω μη ‘ρθεις

δεν περιμένω λοιπόν την Άνοιξη, να φύγω απ’ το σπίτι
σε μια κλωστή η ζωή πάντα κρέμεται τα βράδια νωρίς
κι όταν η ώρα αγγίξει το λιόγερμα και φτάσει το δείλι
είναι που τ’ άστρα, δεν έχει πια νόημα αν πάλι τα δεις

ξέρεις, θα λείπει μια φέτα απ’ τα σπλάχνα που ‘ναι δική σου
μέσα στα χέρια σου την τοποθέτησα, μ’ ένα φιλί
κι έτσι τη βάπτισα, όπως θα βάπτιζα και τη ζωή σου
πήρε το χρώμα που τόσο αγάπησα γιατί ήσουν εσύ.


γιώργος_κ