Πορφυρά φιλιά

Περπάταγα για ώρες, ξημερώματα
τριγύρω απ’ τη μικρή τη γειτονιά σου
που να ‘ναι το κορίτσι μου, που χάθηκε
που βρίσκονται τα πορφυρά φιλιά σου;

στα μαύρα είχα ντύσει το κορμάκι μου
κι η μπλούζα ασορτί με την ψυχή μου
τι έκανα κι αμάρτησα καλή μου
και μένω να στερούμαι το φιλί;

στα σπίτια, οι γειτόνοι σου κοιμόντουσαν
το φως στο παραθύρι σου αναμμένο
- για ‘κείνο το μικρό παραθυράκι σου μιλώ
που λάμπανε τ’ αστέρια μια νυχτιά
στα κοριτσίστικα σεντόνια σα με είχες ξαπλωμένο

δεν έπαυε στιγμή ν’ απουσιάζει
το στόμα σου απ’ το δικό μου στόμα
για ο,τι κι αν σε παίνευα κορίτσι μου
τα χείλη σου με γέμιζαν με χρώμα

μου έλεγες, τα μάτια μου πως έλειπαν
και τα ‘θελες κοντά σου όλη τη μέρα
τα χέρια μου σε μάγευαν, μου έλεγες, θυμάσαι;
μα ο έρωτας δεν πήγε παραπέρα

περπάταγα για ώρα τα χαράματα
με βρήκε ξαφνική λιποθυμία
τα χέρια μου μαζεύτηκαν κατάχαμα
και έκλαιγα μ’ ανείπωτη μανία

τι κι αν το όνομά σου στριφογύριζε
στο στόμα, το λαιμό, τα σωθικά μου;
κατράμι - δειλινό μας εξουσίασε
ρωτάς αν θέλει ακόμα η καρδιά μου;

που πήγε τόση αγάπη σου, που χάθηκε
που βρίσκονται τα λόγια της φωνής σου;
που να ‘ναι το κορίτσι μου, που χάθηκε
που βρίσκονται τα μάτια της ψυχής μου;



γιώργος_κ