ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ


ΑΔΥΝΑΜΙΑ: η απτή πραγματικότητά του ασήμαντου.
ΑΛΑΤΙ: ούτε ένα κύμα δικαιοσύνη, μέσα σ’ αυτή την ένοχη υγρασία.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ζώο ή κραυγή;
ΑΝΟΙΞΗ: οργή του δειλινού.
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ: ούτε ένα βήμα αυλή.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ: κάπου μακριά, ένα δέντρο σαλεύει με τ’ αρχαία του φύλλα μιαν ακατόρθωτη ψυχή.
ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ: μια φλούδα φεγγάρι εργατικό.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ: το μάκρος που επιστρέφει άνθρωπος, για να τελειώσει τόπος.
ΑΡΝΗΣΗ: κάτι αμάθητο χιονίζει ανάμεσά μας.
ΒΡΑΧΟΣ: τετράποδο όνειρο.
ΓΑΤΑ: ένας πόθος σχεδόν γλώσσα.
ΓΕΡΑΚΙ: η φτερούγα ενός απόκρημνου θανάτου.
ΓΛΩΣΣΑ: μια αγκαλιά υγρή απελπισία.
ΔΑΚΡΥ: ανήλικο κραυγής.
ΔΑΧΤΥΛΑ: δέκα λαγκάδια αηδόνια σκοτεινά.
ΔΕΝΤΡΟ: η ζωή μπορεί να περιμένει ωσότου δάσος.
ΔΕΡΜΑ: ό,τι ανήμπορο στο θράσος του ανέμου.
ΔΡΟΣΙΑ: ένα φύλλο παγωνιά.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: η ζωή σαν αλάτι σε πληγή.
ΕΛΙΑ: μαύρος καρπός, χυμός καθηλωμένος σε τέσσαρων ανέμων φυλακή.
ΕΠΙΘΥΜΙΑ: καρδιά σαν πέτρα ακαριαία σε λιθοβολισμό.
ΕΡΓΑΤΗΣ: δυο βήματα ερπετό.
ΕΡΩΤΑΣ: είκοσι τέσσερα φεγγάρια ξάγρυπνες αυλές.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ: σε λίγο ξημερώνει συνήθεια κι ανία.
ΘΑΝΑΤΟΣ: βαθιά πληγή˙ φτάνει ένα δέντρο για ν’ ανοίξει.
ΙΣΤΟΡΙΑ: ο άγγελος που ξαφνικά ξυπνάει πνιγμένος όταν κοιμάται ο άνθρωπος.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ: σφαγή του άμαχου μεσημεριού
ΚΑΡΠΟΣ: το φωτεινό πέρα ενός φύλλου.
ΚΑΡΤΕΡΙΑ: ταραχή φύλλου που λέει ψυχή ακόμη κι όταν η άπνοια σωπαίνει σάρκα ιδρωμένη.
ΚΕΡΑΣΙΑ: μια απόγνωση βουνό που προσπερνάει.
ΚΗΠΟΣ: η λάσπη που καραδοκεί άμμος η επιθυμία.
ΚΟΡΥΦΗ: ένα ελάφι φως.
ΚΡΑΥΓΗ: πώς λέει στον άνεμο το φύλλο «αντέχω»;
ΛΑΧΑΝΙΑΣΜΑ: όλο το πράσινο της απόγνωσης.
ΛΥΓΜΟΣ: έρχεται νύχτα πορφυρή, σκοτάδι φλόγα.
ΜΑΤΙ: ένα φιτίλι ελευθερία.
ΜΕΡΑ: σάρκα πικρή, χυμός αλμυρός, κι ούτ’ ένα κουκούτσι γαλήνη.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ: αυτή η γαλήνη λέγεται ερπετό κι αυτή η σιωπή γεράκι.
ΜΟΝΑΞΙΑ: η μοναξιά του πλάσματος που δεν μπορεί να δώσει στη μοναξιά του ούτ’ ένα δάκρυ.
ΝΕΡΟ: ένα ποτάμι δίψα.
ΟΜΙΧΛΗ: σχεδόν σιωπή ξεπαγιασμένη.
ΟΜΟΡΦΙΑ: η μοχθηρή διαφάνεια της τελειότητας.
ΟΝ: η πληγή που τρέχει ανθρώπινη ιστορία.
ΟΝΕΙΡΟ: άλλο σκοτάδι ο κάμπος καθενός.
ΟΡΓΗ: θάμνο απειλεί η πέτρα.
ΟΡΜΗ: άλογο αδημονεί ο βράχος.
ΟΥΡΑΝΟΣ: εκεί που αγγίζει σάρκα η ανάστροφη της γης.
ΠΑΓΩΝΙΑ: αιφνίδιος άνθρωπος,
σ’ έναν αρχαίο κόσμο ανθρώπων.
ΠΑΘΟΣ: φύσημα οχιάς σε ξυράφι.
ΠΑΙΔΙ: μια ανάσα αθανασία.
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ: ό,τι προλάβουμε τη νύχτα που ξυπνάει θεός βρικόλακας λυκάνθρωπο τον κόσμο.
ΠΑΡΑΜΥΘΙ: το ξυλάλογο της προσδοκίας.
ΠΕΙΝΑ: αύριο ζεστό και μαλακό σαν πρωινό καρβέλι.
ΠΕΛΑΓΟ: ένας αδίστακτος βυθός ανηφορίζει
με φύλλα κάτασπρα προς τον καρπό του γαλανού θανάτου.
ΠΕΝΘΟΣ: ό,τι κρύσταλλο απ’ το δάκρυ.
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ: η σιωπή με γρήγορες κινήσεις.
ΠΟΘΟΣ: η ζωή βρέχει ακούραστα μια νύχτα ως το πρωί, και το πρωί διψάμε.
ΠΟΛΗ: δυο ανάσες μουχλιασμένα υπόγεια σύρριζα στην απελπισία.
ΠΟΤΑΜΙ: μια πατρίδα σκοτεινή, άβολη, ξένη, αρχαία, αιματηρή.
ΠΡΟΣΩΠΟ: υπάλληλος ενός τραγικού θεού που αποφεύγει την κατάρρευση, πεθαίνοντας αργά.
ΣΗΜΑΣΙΑ:όλοι μαζί, για το ίδιο αιφνίδιο σκοτάδι.
ΣΙΔΕΡΟ: ο λάκκος που χορταίνει την ξύλινη φιλοδοξία.
ΣΚΙΑ: συντάσσονται ένα-γύρο τα βουνά με σκοτεινές προθέσεις.
ΣΚΟΤΑΔΙ: δυο βράχια δρόμος προς το φως.
ΣΠΙΤΙ: παιδιά που πελεκούν το χρόνο με φωνές εργατικές.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ: μια συγκατάβαση εξαίσια θαλπωρή.
ΤΡΙΖΟΝΙ: δέκα δάχτυλα κομματιασμένος ύπνος.
ΦΑΜΙΛΙΑ: ένα σκυλί γαλήνη σπιτική.
ΧΕΡΙ: δέκα δάχτυλα θηλασμένη νηνεμία.
ΧΙΟΝΙ: λευκό σαν πρόσχαρη αγκαλιά.
ΧΥΜΟΣ: η πάλη των χεριών και των φιλιών.
ΧΩΜΑ: μια χαίτη που γεννήθηκε νωθρή, αλλ’ ονειρεύεται συχνά τον άνεμο στην πέτρινη καρδιά της.
ΨΥΧΗ: το φίδι σέρνεται ανάπηρη κραυγή που λέει την ερημιά του κόσμου σκόνη.
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ: μια πρώιμη πείρα που γυρίζει φρίκη με τα χρόνια.


Γιώργος Μπλάνας