Άστατες καρδιές

Τα σαββατόβραδα, τις Κυριακές τα πρωινά
φωτιά είχε ανάψει στις γραμμές του τηλεφώνου

- “γεια σου αγάπη μου”
- “γεια σου μωρό μου”
- “τι ώρα να ‘ρθω να σε πάρω, στις εννιά;”
- “είσαι η λατρεία της ζωής μου κι ο άνθρωπός μου”

“…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες
κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη
έζησα έντονα, έζησες έντονα
κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…”

κοντά στα λόγια της αγάπης κι η βλακεία
μια εικασία πάντα να πλανάται, ότι υπάρχει άλλη
στα λόγια του έρωτα μπλεγμένη κι η ζηλία
και στο μυαλό, η φαντασία να οργιάζει, να βρυχάται

“…μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα
κι ειν’ η αγάπη μας χρυσό πουλί
μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα
δυο π' αγαπιούνται είναι πολλοί...”
*(σ.σ. Σώτια Τσώτου)

τώρα δε μένουν στο μυαλό τα περιθώρια
κι η αμφιβολία πως δεν έφυγε το τρένο
είναι αλήθεια όπως πέθανες, αργοπεθαίνω
δέξου μονάχα, ήμουν για σένα και για μένα εσύ!

“…όπως σου δόθηκα, έτσι μου δόθηκες
κι ήταν η αγάπη μας εκλεπτυσμένη
έζησα έντονα, έζησες έντονα
κι ειν’ ένας έρωτας αυτό που μένει…”



γιώργος_κ