Διάφανες ψυχές

Μη με ζητάς, δε θα με βρεις
δε θα με βρεις καρδιά μου

εγώ ειμ’ ο έρωτας που πέρασε απ’ την πόρτα σου και πάει

τώρα σπασμένη μια ψυχή σ’ αναζητάει
μα εσύ δε βλέπεις απ’ τις διάφανες ψυχές

άσε τα μάτια σου στραμμένα στον πουνέντε
φυσάει ο άνεμος, ραγίζουν οι καρδιές
πιο μακριά, πιο μακριά ταξίδεψέ με
να δεις τα σύννεφα που βγάζουνε φωτιές

μη με ζητάς, δε θα με βρεις
δε θα με βρεις καρδιά μου

παραμονεύουν στο κατόπι μαστροποί κυκλώνες, θύελλες

τούτη η θάλασσα που σμίξαμε
έχει κρατήσει στον αφρό τα όνειρα που πνίξαμε

παραμονεύουν στη στεριά οι καρχαρίες
και αστακοί που οι δαγκάνες τους μας κόψανε
σχίσαν τον έρωτα μπλεγμένες ιστορίες
κι από τα δίχτυα οι αγάπες μας ματώσανε

σβήσε απ’ τη μνήμη κάθε ελπίδα που γεννήθηκε
στην τελική, ριξ’ ένα σάλτο, σκότωσέ τη
η ευτυχία ήταν ψέμα όση χαρήκαμε
βάλε μαχαίρι στο λαιμό και λάβωσέ τη

μη με ζητάς, δε θα με βρεις
δε θα με βρεις καρδιά μου

σβήσε απ’ το πρόσωπο το δάκρυ και τα λάθη μας
κι απ’ την αρχή, χτισ’ ένα κάστρο ν’ αναβαίνεις
είσαι πριγκίπισσα και πρέπει ν’ ανασταίνεις
κάθε αστέρι που απέθανε νωρίς.


γιώργος_κ