ΑΜΛΕΤ

«Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα.
Μεγάλωσες· κάθε σου λέξη τώρα
σωπαίνει χίλιες λέξεις.
Μάταια σκέφτεσαι, μάταια ψάχνεις
τα λόγια σου στα λόγια σου. Ο κόσμος
δεν είναι πια αντικείμενο μελέτης·
είναι αποτέλεσμα μελέτης.
Δεν ξεχωρίζεις το σκοτάδι απ’ τον φονιά
ούτε το φως απ’ το μαχαίρι.

Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα.
Μεγάλωσες· κάθε σιωπή σου τώρα
χίλιες σιωπές φωνάζει.
Μάταια σωπαίνεις, μάταια κρύβεις
τα λόγια σου στα λόγια σου. Η ζωή
δεν είναι πια σπουδή θανάτου·
είναι πτυχίο θανάτου.
Δεν ξεχωρίζεις τον άνθρωπο απ’ το κάθαρμα
ούτε το σώμα από το πτώμα.

Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, πρίγκιπα.
Μεγάλωσες, προόδευσες. Η νύχτα έχει γεμίσει
παλιάτσους που υποδύονται τον πρίγκιπα, κρατώντας
το καύκαλό σου και, τη μέρα, περισσεύεις»,

είπα. Κι αυτός: «Ανόητε, δειλέ,
τι θέλεις με τα χώματα;
Το ύψος είναι τέχνη των ανέμων».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ