Πατρίδα

Είναι Σαββάτο, ξημερώνει Κυριακή
η Κυριακή είναι γιορτή για τους βαθιά ερωτευμένους
εμείς τη ζήσαμε μια ημέρα σαν αυτή
και τα όνειρά μας βάλαμε στις στάχτες να καούνε

ξέρεις πια σήμερα δεν κατοικεί η αγάπη μέσα μου
ετούτη η ώρα που μιλώ, μόνο γιορτή δεν είναι

πάνε πια τώρα, όλοι οι μήνες μας περάσανε
και μια καινούργια αγκαλιά αποζητούνε

η φλόγα μου έσβησε, τα μάτια μου κλειστά
κι ούτε ζητώ να ματαειδώ τα μάτια σου
ξέρω δεν άλλαξαν, θα ‘ναι το ίδιο καστανά
δυο περιστέρια καφετιά που πέταξαν
και φτερουγίζουν σ’ άλλη χώρα

η αγάπη έσβησε Μαρία, όπως σβήνει μια φωτιά
πάει καιρός που μες στα χέρια σου μεγάλωνα

κι αν μου ‘χει μείνει λίγη ακόμα φτωχική αγάπη
είναι για εκείνο το λουλούδι που αφήσαμε
να μαραθεί στο τραπεζάκι, απ’ τα φιλιά

όχι, δε στέρεψε το δάκρυ ακόμα, όχι
για τα φιλιά σου κλαίω, για τα μάτια σου που χάθηκαν

εγώ τ’ αγάπησα μεγάλα, γελαστά κι ας κλείσαν
εγώ αγάπησα και των χειλιών σου το φιλί
κι η αγκαλιά σου η ζεστή, που να ‘ναι τώρα;

πάει καιρός Μαρία, που έφυγε η ζωή
κι απ’ το λιμάνι τούτο δεν περνάνε πλοία

εγώ σημαία διάλεξα την πιο ερωτική
ο καπετάνιος της καρδιάς σου, η τρικυμία

ξέρω, πως δε μ’ αγάπησες μ’ αυτή την τόση αγάπη
που ξεκινούσε ένα ταξίδι απ’ το Βορρά
κι έφτανε ως τη Χαλκίδα

μα η αγκαλιά και το φιλί σου, έλεγαν
πως βρήκα πρώτη και μοναδική πατρίδα, την ελπίδα

είναι Σαββάτο, ξημερώνει Κυριακή
έχουν ανθίσει τα τριαντάφυλλα στον κήπο

μ’ αυτό που ακόμα δεν επρόλαβε ν’ ανθίσει
μην περιμένεις, πέθανε και δε θ’ αναστηθεί

πάει καιρός Μαρία, που έφυγε η ζωή
και του κεριού η φλόγα, σβήστηκε απ’ τα κρύα
τώρα μι’ ανάμνηση μας μένει και μια προσμονή
πως ο καθένας μας, θα ξαναβρεί ελπίδα.


γιώργος_κ