Επίλογος

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα
μα είναι επίμονοι επισκέπτες
μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα
χωρίς ιαχές, αργά
μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται
γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα
του πόνου την επίπεδη κίνηση
στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης
αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου
την σιωπή σου..

της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν
με την πύρινη περπατησιά τους
τις προσμονές της απελευθέρωσης

δεν θυμάμαι
Ελπίδα