Ἕνα τραγούδι

Δυναμῶστε τήν ἔνταση! Αὐτό τό λυπημένο τραγούδι θά τό πῶ τόσο σιωπηλά καί πικραμένα... Ἔτσι ἔμαθα νά λέω τά τραγούδια μου. Οἱ στίχοι ἦταν πάντα μόνοι, ἀπομονωμένοι σέ μία φυλακή συναισθημάτων πού ἀδημονοῦσαν νά ξεφύγουν. Οἱ στίχοι οἱ δικοί μου ἀτραγούδιστοι! Δέ βρῆκαν ἀνταπόκριση μήτε στά μάτια της. Ἐκείνη ἡ μικρή νυχτερινή μουσική μέσα στόν ἔρημο σταθμό ἀκόμα ἀναμένει ἐπιβάτες στό ταξίδι της. Κι ἐμεῖς, ὅλοι, μέ ἀνεκπλήρωτους ἔρωτες ἀπό νωρίς ἀποστατήσαμε ἀπ’ τό ταξίδι. Ἐτούτη ἡ μουσική δέ βρῆκε ἀκόμα ὀρχήστρα νά τήν παίξει, μήτε ἀκροατές νά τή χαροῦν γιά τήν ἀγάπη. Εἶναι ἕνα δράμα πού ἐξελίσσεται καί τίς καρδιές ὅσων τό ἀκοῦνε ἡμιτελές, παγώνει. Λυπᾶμαι ἄν οἱ νότες τοῦ εἶναι πιό νεκρικές, πιό πένθιμες ἀπ’ ὅτι περιμένατε. Εἶναι γιατί ἡ συννεφιά καί ἡ βροχή, τό χιόνι κι ἡ κακοκαιριά δέν τοῦ ἀφῆσαν περιθώρια ν’ ἀνατείλει. Εἶναι γιατί μέσα σέ νέφη ἀπό καπνούς καί στίς ὀσμές τῶν βλαβερῶν οὐσιῶν, ἀκόμα τό οἰνόπνευμα κυλάει μές τίς φλέβες του. Κι ἄν κάποια μέρα ξαφνικά θά ξημερώσει ἡ λιακάδα, εἶναι γιατί, σταμάτησε νά σκέφτεται τίς μέρες του καί θέλει νά πεθάνει. Κι ὁ προορισμός τοῦ σίγουρα νά γίνει δοξασμένο. Νά σιγοψιθυρίζεται στά χείλη ὅσων τ’ ἀκοῦνε καί στό ραδιόφωνο νά παίζονται οἱ πιό θλιμμένοι στίχοι του, μά ἐμεῖς δέ θά τ’ ἀκοῦμε! Κάποια ἡμέρα ὁ προορισμός μου εἶναι νά φύγω. Κι ἀκόμα ἄν αὐτό πού ἔγραψα φωλιάζει στήν καρδιά σας, θά ‘ναί γιατί ξεκλείδωσα ἐν ἀγνοία μου τούς χτύπους της καί ἀγαλλίασε μαθαίνοντας πώς βρῆκα τό μεγάλο μυστικό γιά τήν ἀγάπη. Μέσα μου δέν κατοικοῦνε πλέον στίχοι, παρά μονάχα ἡ πίκρα ὅτι τούς ἔγραψα καί πλέον τριγυρνοῦν ἐλεύθεροι κάπου κοντά σας καί πετᾶνε. Μαζεῦτε τους! Γιατί πλέον ἀκροβατοῦν κάπου ἀνάμεσα στήν τελειότητα καί τόν παράδεισο τῆς μελωδίας. Εἶναι ἐλεύθεροι στήν αἰωνιότητα οἱ στίχοι μου, μά πάνω τους γραμμένο τό Παρελθόν. Τό πρῶτο φιλί, ἕνα ἀποξηραμένο τριαντάφυλλο, τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Παύλου, τό ταξίδι στήν Εὔβοια, μερικά ἐνθύμια κι ἐρωτικά γράμματα φυλαγμένα στό συρτάρι τῶν ἀναμνήσεων, τό σκίτσο μίας γυμνῆς κοπέλας πού γύρισε τήν πλάτη της κι ἕνα κόκκινο ρολόι πού σταμάτησε νά χτυπάει ἀπ’ τόν Αὔγουστο. Πάνω σ’ αὐτό, σέ τοῦτο τό τραγούδι λέω, γραμμένα ὅλα τά δάκρυα πού χύθηκαν καί τά φιλιά τῆς ἱστορίας του. Ἕνα τραγούδι ὅπως τ’ ἄλλα, πού ἐγώ δέ θά προλάβω νά τό ἀκούσω...


γιῶργος_κ