Μήν κόβεις στή μέση τήν ἀγάπη...

(Σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τη συνεργασία.
Στην Πορφυράδα με αφορμή αυτό το ποίημα γιορτάζουμε και τις 500 αναρτήσεις μας! Βοηθήσαμε 12 άτομα γι’ αυτό το γραπτό και με τη σύμπραξη όλων μας νομίζω ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα...!)

~~~

Τά ὄνειρα τῶν ἐρωτευμένων ἀκολουθοῦν μία περίεργη πορεία στό χρόνο
ἠ ζωή προχωράει χωρίς αὐτούς…

ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδῶ
καί μονος μένω να μετρῶ
τίς ὧρες πού μου λείπεις
κι εἶναι πολλές, ἀμέτρητες
τοῦ χωρισμοῦ οἱ στιγμές

"ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδώ
καί πάλι μόνη θά μέ ἀφήσεις"

θά βάλω κόκκινη γραμμή
νά μήν σέ πιάνουν οἱ λυγμοί
ὅταν χωρίζει ἡ στιγμή
τοῦ ἔρωτα τή ζώνη

θά βάλω κόκκινη στιγμή
σέ ὅσα ζήσαμε μαζί
νά μήν ξεχνᾶς ποτέ καμιά
καμιά πού σέ πληγώνει

"...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή
κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη
σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή
κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι
δέ θά ξαναρθεῖ..."

καθρεφτίστηκα πάνω σου καί μία παράξενη ἕλξη αἰχμαλώτισε τό νοῦ
χωρίς νά εἶναι τά μάτια, τό χαμόγελο ἤ τό κορμί σου
πές τό ἀντικατοπτρισμό ἤ ἀντανάκλαση τοῦ ἔρωτα

ἡ πνοή σου, τά μάτια σου ... ἡ πνοή μου, τά μάτια μου
ταύτιση!
βῆμα τό βῆμα
πόνο τόν πόνο
φιλί τό φιλί
δάκρυ τό δάκρυ
ρωγμή στή ρωγμή
ὄνειρο στό ὄνειρο
ἐμεῖς κάπου φτάσαμε...

μαθαίνεις ἔτσι κομματάκι-κομματάκι νά ζεῖς στό τρεμούλιασμα τῆς ἀνάμνησης

κι ἄν ἡ ἀγάπη εἶναι θάνατος ἤ αγκάθινο στεφάνι
κι ἄν ἔχω σταυρωθεῖ χωρίς ν' ἀναστηθῶ
γιατί κανείς δέ μοῦ φωνάζει “Μεῖνε”

κι ἄν παραστράτησα σέ τούτη ἐδῶ τή δύνη
ἤ ἀπ' τά πολλά ἀτοπήματα τοῦ ἔρωτα
ἔφτασα νά πονάω ὅμοια μέ τό Χριστό

ἤ αν ὁ πόνος μέ ἁγιάζει
κι ὅλος ὁ Ἅδης
καρδιά μου, δέν πειράζει
ἐμένα ἡ μνήμη μου γιά πάντα θα γιορτάζει

κι ἄν εἶναι ἕνα λουλούδι μοσχομύριστο ἡ ἀγάπη
κι ἄν ἔχει ἀγκάθια καί πονᾶ καί σέ ματώνει
ἤ ἄν εἶναι τά στρωμένα ροδοπέταλα στό διάβα σου
- μήν ἀπωθεῖς γλυκές στιγμές, θά σέ πληγώνει -

ἄν αἰσθανθεῖς τά ὄνειρά σου νά γκρεμίζονται
και τις ἐλπίδες σου νά χάνονται
κι ἄν τό αὔριό σου μοιάζει σκοτεινό

κάπου ἐκεῖ, ἀνάμεσα στίς νύχτες τῆς ἀνάμνησης
μία σπίθα ἐλπίδας θά γεννιέται κάπου-κάπου
σά γιατρικό, νά σέ κερνάει στόν πόνο σου
καί τίς πληγές πού ἄφησε, νά μαλακώνει

...ἡ ἀγάπη σέ στέλνει ἐξόριστο στις χίλιες χῶρες τοῦ “ποτέ”
εἶναι ἡ αἰτία πού ἀπογυμνώνεσαι, πού μένεις χωρίς δέρμα
γυμνός στήν πόλη τῶν ἄγριων λύκων
κι ἄλλοτε στή χώρα τῶν γλυκῶν ἡδονῶν...

ὑπῆρξαν φορές πού ἀναρωτήθηκα πού εἶναι ἡ ἀγάπη
ὄνειρα κι ἐλπίδες
κάθε ὄνειρο ἦταν μόνο σιωπή
κάθε βράδυ μοναξιά
καί τά πρωινά πάντα κρύα
κι ἐσύ πουθενά

κι ὅλο αὐτό πού κρατῶ
εἶναι ἡ μνήμη πού σ' ἀγκάλιασα
μέσα σ' ἕνα σύννεφο ἀπό πούπουλα
οὔτε μουσική, οὔτε λόγια
μόνο ὁ παλμός ἀπό τό χείλι σου πού τρεμόπαιζε

μόνο οἱ χτύποι τῆς καρδιᾶς
δύο κορμιά σ' ἕνα σῶμα
καί οἱ ἀνάσες για λόγια
καί οἱ χτύποι, ὑποσχέσεις
νά κρατήσει γιά πάντα!

μα οι ὑποσχέσεις χαθῆκαν
καί τά φιλιά στέγνωσαν πάνω μου
κι ἔμεινε μόνη αὐτή ἡ καρδιά
νά χάνει κάθε μέρα κι ἕνα χτύπο
γιά νά σού λέει πώς σ' ἀγαπᾶ

"...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή
κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη
σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή
κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι
δέ θά ξαναρθεῖ..."

τά δάκρυα καυτά κυλοῦν στά μάγουλά μου
μέ τσακισμένη τήν καρδιά σέ περιμένω νά γυρίσεις
σάν ἀεράκι ἔρχεσαι νύχτες στά ὄνειρά μου
καί μ’ ἕνα ἁπλό σου ἄγγιγμα μπορεῖς νά μ’ ἀναστήσεις

καί καρτερῶ γιά μία ἀνάσα σου, τόν ἦχο τῆς καρδιᾶς σου
τώρα πού οἱ χτύποι αυξήθηκαν δέ μέ κρατᾶς κοντά σου
ὅπως ὁ ἥλιος ἔδυσε, ἔφυγες καί μέ πῆρες
κρατᾶς τό πνεῦμα μου γερά καί πολεμάω μέ μνῆμες

εἴναι η ἀγάπη ἕνα κόκκινο λουλούδι
φορᾶ ἀγκάθια ὅπως κι ένα τριανταφυλλο
μία ἁμαρτία πού σέ καίει ως τήν κόλαση
τόσο γλυκιά νά σέ πηγαίνει
ἀπ' εὐθείας στον παράδεισο

θά σ' ἀγαπῶ μέ ἕναν τρόπο ἀλλιώτικο
καί ξένο ἀπ' τόν δικό σου
θά ζωγραφίζω τήν ἀνάσα σου μέ φῶς
- δύο κορμιά ἐνώθηκαν για πάντα -
δύο ψυχές κομματιασμένες, μακρινές

κι ὅμως ἀγάπη μου δεν κόβεται στή μέση
κι ἄς μᾶς πονοῦν τοῦ ἔρωτά μας οἱ πληγές

καί καρτερῶ γιά μία ἀνάσα σου, τόν ἦχο τῆς καρδιᾶς σου
τώρα πού οἱ χτύποι αυξήθηκαν δέ μέ κρατᾶς κοντά σου
ὅπως ὁ ἥλιος ἔδυσε, ἔφυγες καί μέ πῆρες
κρατᾶς τό πνεῦμα μου γερά καί πολεμάω μέ μνῆμες

...μήν κόβεις στή μέση τήν ἀγάπη
μαθαίνεις ἔτσι κομματάκι-κομματάκι νά ζεῖς στό τρεμούλιασμα τῆς ἀνάμνησης...

~~~

Με την πολύτιμη συνεργασία των φίλων:

Cassandra Alogoskoufi
Omixli Sti Limni
Stigmi
Γιώργος_Κ
Elissavet Koutouxidou
ΝΙΚΗ ΡΟΥΛΙΑ
Ntina Papamatheou
Maria Kokkinou
Tasos Chrys
Rena NoObi
Maria Paraskevopoulou
Spyridoula-Yrw Gioldasi


Σας ευχαριστούμε !