Τά τελευταία κόκκινα Χριστούγεννα πού ἔχω νά θυμᾶμαι

Σάν ἕνα ὄνειρο που ξεπετάγεται ἀπ' τό χθές, οἱ μνῆμες μέ πλακώνουν.
Μνῆμες πού δέν κατάφερα νά σβήσω στίς γιορτές, οὔτε μ' ἀνθρώπους πού ἀγαποῦσα, οὔτε μέ φίλους, μά οὔτε καί μέ ἄγνωστους τυχαίους περαστικούς ἀπ' τή ζωή μου.
Ἕνα κερί πού ἔχω ἀκόμα νά θυμᾶμαι, μέ ἄρωμα τριαντάφυλλο, κατακόκκινο, κλεισμένο σ’ ἕνα γυάλινο βαζάκι ν’ ἀργοκαίει περιμένοντας τούς ἐραστές, ἀπόβραδο, σ' ἕνα ὑγρό δωμάτιο καί σκοτεινό, ὅπου ἡ φλόγα τοῦ ἀρκοῦσε νά ζεστάνει ἐμᾶς τούς δύο.
Μνῆμες ἀλλοτινῶν καί περασμένων Χριστουγέννων πού χάθηκαν γιά πάντα ἀπ' τό παρόν κι ἐγώ ἀκόμα τά προσμένω, κρατώντας τήν ἀνάμνηση αὐτή γιά φυλαχτό.
Ἦταν θυμᾶμαι τόση ἡ παγωνιά κι ἄσπρο τό χιόνι.
Στό τζάκι ἔπαιζε ἡ φωτιά καί ἐμεῖς τό χρόνο σταματήσαμε γιά λίγο.
Ἔλιωνε λίγο-λίγο τό κορμί. Τό τίποτα κοιτάζαμε, τίποτα δέ μᾶς ἐνοιαζε. Γίναμε ἕνα.
Κόκκινες οἱ φλόγες στό τζάκι πού γέμιζε σπίθες τίς ματιές μας καί ἔκανε τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας νά ἀλλάζουν ρυθμό.
Αὐτό τόν ρυθμό πού ἀκούγαμε στό πίκ-ἄπ καί μᾶς βύθιζε στή μελωδία τοῦ ἐνῶ χανόμασταν ὁ ἕνας μέσα στόν ἄλλον. Καί ἡ ἀγάπη μας νά μοιάζει ἀθάνατη καί ἀνέγγιχτη κι ἐσύ σάν ἕνας ἄγγελος νά μοῦ γελᾶς καί νά μοῦ κλείνεις μέσα μου, ὅλα του κόσμου τά αἰσθήματα.
Ἐσύ εἶσαι τό θέλω τῆς καρδιᾶς μου καί μέ ἐξουσιάζεις γιά τώρα καί γιά πάντα!
Γιατί ὅταν μία ψυχή βρεῖ τό ἄλλο τῆς μισό δέ θέλει τίποτα ἄλλο καί δέν ζητάει παρά μόνο ν’ ἀγαπηθεῖ καί νά ἀγαπιέται γιά πάντα..Γίναμε ἕνα !
Κι αὐτό δέ θ’ ἀλλάξει ποτέ, ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν δίπλα στό τζάκι.
Αὐτή ἡ φωτιά στά μάτια σου καί ἡ φλόγα στήν καρδιά μου δέ θά σβήσουν ποτέ..
Στό κρύο πάντα θά ζεσταινόμαστε μαζί.
Τό χιόνι ποτέ δέ θά γίνει ὁμίχλη, πάντα θά σέ βλέπω..Γιατί πάντα θά εἶσαι ἐδῶ, δίπλα μου.
Στό ἴδιο ἔργο θεατές, σέ μία παραίσθηση χαθήκαμε καί ἔμεινα μονάχος μου σ’ αὐτήν φυλλομετρώντας μία τίς ὧρες πού μου λείπεις καί τήν ἄλλη τή μοναξιά...
Μά τό νιώθω, τό ξέρω, δέ θά σβήσει ἡ φλόγα πού κατακαίει τά σπλάχνα μου. Γιατί σ’ ἀγαπῶ, σ’ ἀγαπῶ!
Σ’ ἀγαπῶ καί τό φωνάζω παντοῦ, νά τό ἀκούσουν ὅλοι καί νά τό ἀκούσουν οἱ μέρες, οἱ ὧρες, οἱ τοῖχοι, τό κρεβάτι τό ἄδειο.. Σ’ ἀγαπῶ καί σ’ ἀγαπῶ...!
Τό χαμόγελο ὅμως πάγωσε στά χείλη. Τό σ’ ἀγαπῶ δέν ξαναβγῆκε ποτέ.
Τό κοίταζα νά φεύγει...
Μία σκιά στό στενό μονοπάτι τοῦ κήπου τό δέντρο τό στολισμένο.
Τά λαμπιόνια ἀναβόσβηναν...κι αὐτό ἔφευγε, χανόταν μέσα στήν ὁμίχλη...
Τό μόνο πού ἔμεινε σ’ ἐκεῖνα τά Χριστούγεννα ἦταν οἱ πατημασιές τῆς ἀγάπης μας πάνω στό χιόνι...
Ἦταν θυμᾶμαι μέρες ἄδειες, κενές
νύχτες ἄγριες, παγωμένες. Χριστούγεννα!
Φιλικές συγκεντρώσεις, ποτά, ξενύχτια, μά τίποτα δέν μοῦ ἔκανε αἴσθηση.
Σέ γύρευα παντοῦ σέ λόγια φιλικά, σέ δρόμους πού περπατήσαμε μαζί.
Μά ἐσύ πουθενά. Ἔλειπες καί ἤμουν ἕνας ἄνθρωπος μισός, δίχως ταυτότητα.
Ἦταν οἱ μέρες πού θυμίζανε γιορτή, μά ἔχω πιά χρόνια νά τή νιώσω στήν ψυχή μου...
Κι ἐγώ πού λάτρεψα τό κόκκινο, ὅλα τριγύρω, μοιάζουν γκρί!
Κι ἐγώ πού δέν μπορῶ νά μάθω νά τό ἀγαπῶ, ἐλπίζω ἀκόμη σ' ἐκείνη τή μικρή τή σπίθα πού ἄφησες, καθώς μέ ἄφηνες ξοπίσω σου...μήπως γυρίσεις κι ὅλα γίνουνε γιορτή...Μία πυρκαγιά πού δέν μπορῶ νά συγκρατήσω...
Τριγύρω ὅλα στολισμένα, γιορτινά...
Τά ὄνειρά μου πεταγμένα σέ περβάζια...
Μή μοῦ λυπᾶσαι πού σκορπίσαμε ξανά
εἶμαι σκιά, πού βάφεται στά κόκκινα
κι ἀφήνει μές τό αἷμα σου σημάδια........
Φῶς κίτρινο, χριστουγεννιάτικο
ἐκπέμπει πάλι σήμερα στῆς πολιτείας τά στενά
καί στά μικρά τά μπαλκονάκια πού φωλιάζουν μέσα ἐκεῖ ἀθῶες ψυχοῦλες.
Τί κι ἄν τό γκρίζο κυριαρχεῖ κι εἶναι τό χρῶμα μερικῶν σταθμῶν
‘κεῖ πού συχνάζουν δακρυσμένοι οἱ ἐπιβάτες
ποῦ στῆς ζωῆς τούς τά καθίσματα, μετροῦν καί ἀναπολοῦνε τίς πληγές τους.
Καί μέσα στίς ψυχές τους, μόνη μου ἐλπίδα
νά λάμψει σύντομα τό φῶς τοῦ ἥλιου καί τοῦ οὐρανοῦ.
Δεντράκια νά κρατοῦν, συντροφιά καί ζεστασιά
στό σπίτι οἱ φτωχοί, μέ γέλια καί χαρά
νά ζοῦν τῶν Χριστουγέννων τή λαμπρή.
Φωνές τά πιτσιρίκια, σάν ξημερώνει παραμονή
τά κάλαντα νά ποῦν, νά πάρουν σοκολάτα νά γευτοῦν
καί μέ χαμόγελο ζεστό, τά πολύτιμα ἀγαθά γιά μία καρδούλα
Ὑγεία, Ἀγάπη κι Ἔρωτας, νά εἶναι οἱ εὐχές μας
μέ μπόλικη δόση ζάχαρης, μέλι καί κανέλα
νά καλύψουνε σημάδια, τίς μαχαιριές τοῦ πόνου
καί τά σημάδια πού ἄφησαν, τή δαχτυλιά στό χρόνο.
Ὄμορφη ἀτμόσφαιρα, γκρίζος ὁ οὐρανός μά τόσο ὡραῖος!
Λαμπιόνια φωτεινά τους δρόμους νά στολίζουν
καί μές τό σπίτι μία ὑπέροχη γλυκιά θαλπωρή μέ ἀρώματα γλυκῶν καί φαγητῶν πού πλημμυρίζουνε τό χῶρο.
Νά λάμπω πιό πολύ ἀπό χιλιάδες ἄλλα λαμπιόνια σάν κοιτῶ τήν ἀγκαλιά μου γεμάτη ἀπό ἀγάπη κι ἀπό χαρούμενες φωνές...... Ἐπειδή μου χάρισαν ὅσα ἔζησα!
Ἄν καί τά χρόνια πέρασαν καί πλέον δέ θυμᾶμαι τόσο ἐκεῖνα τά Χριστούγεννα...μά τά ἀναπολῶ ...γυρίζω πίσω σέ μνῆμες παλιές..ἀνάβω τό τζάκι ξανά.. φέρνω χρώματα καί ἀρώματα ..ὅλα ἐκεῖνα πού σάν παιδί φάνταζαν στό μυαλό μου γιορτινά.. βλέπω τόν παππού νά λέει ἱστορίες.......
Τά κόκκινα μποτάκια γεμάτα δῶρα νά περιμένουν ἐκεῖ καρτερικά... κι ἐγώ παιδί ξανά νά ἔχω μία καί μόνη χαρά...ἄν τό δῶρο ἦταν αὐτό πού εἶχα ζητήσει...
Ἡ παραίσθηση ὅμως διαλύεται..λείπουν πολλοί ἀπό αὐτό τό σκηνικό..
Τά κόκκινα μποτάκια γεμάτα δῶρα νά περιμένουν ἐκεῖ καρτερικά... κι ἐγώ παιδί ξανά νά ἔχω μία καί μόνη χαρά...ἄν τό δῶρο ἦταν αὐτό πού εἶχα ζητήσει.....
Καί ὑπάρχουν κάτι μέρες, κάτι εἰκόνες στή ζωή ὅπου ἐκεῖ εἶναι τό καταφύγιό μᾶς τελικά..


<< ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ! >>


Για το Χριστουγεννιάτικο αυτό κείμενο συμμετείχαν με τη σειρά οι εξής φίλοι από το facebook:

Γιώργος_Κ
Stigmi
Λούσυ Μπούμη
Rena NoObi
Ntina Papamatheou
Maria Paraskevopoulou
Spyridoula-Yrw Gioldasi
Άρτεμις Δμ
Omixli Sti Limni
Maria Kokkinou
Sissy Apostolou