Κάτι μεθυσμένα Σαββατοκύριακα μέ πανσέληνο

(Μια ακόμα ωραία συνεργασία 8 φίλων αυτή τη φορά από το facebook που μοιράστηκαν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους! Σας ευχαριστώ! )

~~

Εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά περάσεις
καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς ρωγμές τοῦ χρόνου καί τίς ἐλιές σου
θά 'χουνε ἄσπρο χρῶμα ὅλες οἱ οὐλές σου καί σ’ ἕνα ὑπόστεγο της μνήμης θά ἀράξεις

κάθε Σαββατοκύριακο περνᾶ χωρίς εσένα καί ψάχνω χαραμάδα γιά νά βρῶ λιγάκι φῶς
στό πρόσωπό σου τό χαμόγελο νά δῶ, λίγο φῶς ἀπ' τῶν ματιῶν σου τό χρῶμα
ψάχνω στό ποτήρι μου τα μάτια σου να δω κι ὄσα η ἀγάπη, μοῦ δηλώνει ἀπόντα

ξύπνησαν σήμερα οἱ μνῆμες τοῦ Σαββάτου, στοῦ θολωμένου μου μυαλοῦ ἀπ' τό ποτό
καί πάρτι κάνουν οἱ εἰκόνες μας, φαντάσου. Θησεῖο-Ραφήνα-Κηφισιά καί Ὠρωπό
ἀναζητῶ μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, τά μάτια τά δικά της καρτερώντας τήν
ζητῶ ἕνα φιλί απ' τήν καρδιά της, ποθῶ τή συντροφιά καί τήν ἀγάπη της

μά τώρα στο μυαλό ὄλα γυρίζουν καί οἰ μνῆμες μου πού εἴχανε ζωή
τώρα τά μάτια σου θα ψάχνω στό ποτήρι, πού μόνο δάκρυα καί πόνο μου χαρίζουν

οἱ στίχοι μου τραγούδια νά μιλοῦν γιά μία ἀγάπη δυνατή
στό χρόνο ὅλα τά ἐνθύμια δέ φάνηκαν νά σβήνουν καί νά χάνονται
ἀκόμα κι ἄν χρεώθηκαν τά λόγια τά δικά μου στη φωτιά
στίς στάχτες μείναν κάποια πού ἐπέζησαν σκιρτήματα

τά μάτια μου ἦταν κάποτε παράδεισοι γεμάτοι ὀμορφιά
μέ χρῶμα πάντα στόλιζαν λουλούδια ἐξωτικά καί τά πουλιά
τά δάκρυα κι ὁ πόνος τά βαλάντωσαν καί κλαῖνε
καί γιόμισαν τούς τοίχους μέ μπογιές, μαῦρα συνθήματα

ἐκεῖνες εἶναι οἱ μέρες μέ πανσέληνο κι ἀρώματα
ποῦ χύνομαι, ξεχύνομαι στούς δρόμους καί πασχίζω νά σέ φτάσω
νά τρέξω, νά σταθῶ μπροστά στή σκοτεινή σπηλιά τῆς λησμονιᾶς
καί νά οὐρλιάξω “ΣΤΑΣΟΥ ...ποῦ πᾶς;”

γλυκιά στιγμή μου ἐσύ ἀλαφρογέρνα, “ΣΤΑΣΟΥ”
τό τραγούδι μου δέν τέλειωσε ἀκόμα...

θά 'ρθουν ξανά τῆς ἐποχῆς τά χρώματα, νά σβήσουνε τῆς λησμονιᾶς τή δύση
θά ρθεῖ τό γλυκοσκίρτημα τῆς τρέλας
τά χρώματα τοῦ δειλινοῦ πιό πέρα

γλυκιά στιγμή μου ἐσύ ἀλαφρογέρνα, “ΣΤΑΣΟΥ”
τό τραγούδι μου δέν τέλειωσε ἀκόμα...

εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει πάλι ἡ πόρτα γιά νά μπεῖς
καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς πληγές, τίς χαρακιές τοῦ χρόνου
στό πρόσωπό σου θά μετριοῦνται οἱ συλλαβές κι οἱ ἀπολαβές
ποῦ ἔτυχε νά δώσει ἡ ζωή γιά μερτικό σου

μοναχικά Σαββατοκύριακα μου λείπουνε τά λόγια σου
ὅλα ἐκεῖνα τά αἰσιόδοξα μηνύματα .. “μου λείπεις, σ’ ἀγαπάω...”
μέ κυριεύουν συναισθήματα πού μοιάζουν ὅλα μάταια

ἔτσι κι ἀλλιῶς πώς νά ὑπάρχω ἄν μου λείπουνε τά μάτια σου
κι ἄν μακριά σου ὁδεύω πρός τήν τρέλα;

τί κι ἄν τά λόγιά μου ἔχουν μείνει ὀρφανά;
ἐγώ ἐσένα θά ζητάω κάθε ἡμέρα πού περνᾶ, θά τό φωνάζω μία σέ σένα ἤ στόν ἀγέρα
ὅλα ἐκεῖνα τά αἰσιόδοξα μηνύματα .. “μου λείπεις, σ’ ἀγαπάω...”
κι ἐκεῖνον ἄστον νά λυσσομανᾶ, νά μέ χτυπᾶ, νά μέ πονᾶ
σά τήν ἀγάπη πού μου γλίστρησε πιό πέρα...

~~~

Για τη συμμετοχή και τη συνεργασία :

Γιώργος_Κ
Deppy Chatzikampani
Omixli Sti Limni
Άρτεμις Δμ
Maria Kokkinou
Mary Plagiannakou
Stigmi
Maria Paraskevopoulou

Δημιουργήθηκε: 19/12/2010