Θ' αργήσω...

Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ...

κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας

παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του

κι όπου πάει, με κατευθύνει

είμαι έρμαιο

πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών

έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών

μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός

γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω

πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω

τρώω μνήμες δακρύων και πόνου

μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω

θ' αργήσω...