Hotel Anastasia

~~

Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα
κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος
δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας

μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα
μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο

μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας
κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου
επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας
και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας

το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου
τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε
με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια
και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα

στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου
φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία”
τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου
δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια

τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα
και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια
παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια
και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά

η βροχή να πέφτει έξω απ’ το τζάμι
κι η γαλήνη ουράνιο τόξο στα κορμιά μας
να τα δένει η καταιγίδα στο περβάζι
σαν τα κύματα που σβήσαν στη στεριά

στη ντουλάπα έχεις ξεχάσει μια ζακέτα
και αμέτρητα ενθύμια στις τσέπες της
κομματάκια από χαρτί με τ’ όνειρό μας
που ζητάνε αφορμή να τα συνδέσουμε

για μαέστρος μας ορίστηκε η σιωπή
κι οι ανάσες παίρνουν δρόμο μία μία
τα κορμιά μας μ’ αλυσίδες και δεμένα καταγής
συννεφιά πέφτει παντού και τρικυμία

κι η ορχήστρα να χτυπιέται σε ρυθμό ερωτικό
τα παράθυρα να τρίζουν στις κραυγές μας
είναι τρόπος για να πω, για να φωνάξω “σ’ αγαπώ”
τη στιγμή που ακροβατούνε οι αντοχές μας

πες μου πως να ζωγραφίσω τη στιγμή
πως να κάνω αυτό τον πίνακα να πάλλεται
απ' τις φλόγες, τι κραυγές, τις μεγάλες μας στιγμές
πως να κλείσω σε μια γυάλα να μην χάνονται;

και ξεσπάω σε αμίμητους λυγμούς
και ξεσκίζω το σεντόνι με μανία
με την πλάτη γυρισμένη δε μ’ ακούς
πως διαλύσαμε του ονείρου την πορεία

μια ηλιαχτίδα μας χαϊδεύει απαλά
να ημερέψουμε μας γνέφει με τη χάρη της
στα πλακάκια να ‘ναι σκόρπια τα φιλιά
και τ' αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας

να έρθουνε κοντά τα περασμένα σώμα σώμα
να μας γητέψω τη στιγμή σε μια βραδιά
τα χείλη μας να σμίγουνε με άρωμα και χρώμα
να γιατρευτεί του έρωτα μας η φωλιά

να ημερέψω θύελλες απ' το πικρό μου στόμα
στα ροδοπέταλα να γιάνει η καρδιά
με γιασεμιά να σου ραντίσω όλο το σώμα
για να ρουφήξω από το στόμα τα φιλιά

κι η αγάπη ζηλευτή σα το φαντάρο στα χακί
η αγάπη αυτή μεγάλη, τη ζηλέψανε κι οι άλλοι

- σα τσιγάρο που τρεμόσβηνε, την πέταξες -
σου φωνάζω “ΠΡΟΣΟΧΗ” ένα βήμα σου πιο ‘κει
δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια.

~~