Μα εσύ φοβόσουν πάντοτε την καταιγίδα

~~~

Είναι τα μάτια μου κι απόψε μεθυσμένα
η αγκαλιά μου αδειανή σα το βαγόνι της γραμμής
κι έξω φυσά, το κρύο τόσο τσουχτερό
ποιος θα βρεθεί να σου ζεστάνει την καρδιά;

αστράφτει κούφιες αστραπές κι η νύχτα νότες φωτεινές
όσο κι αν μοιάζει η νύχτα blues μη σε γελάει
εσύ μεγάλωσες με όνειρα που η ζωή σου τα πατάει
και σου αφήνει πίσω της τσιγάρα για προσάναμμα

φωνή δε βγαίνει, έχουν τα χείλη μου παγώσει
κι έξω βροντά, αστράφτει, η αγάπη μου είναι τόση
που αργοσέρνεται η μιλιά λέγοντας πόσο σ’ αγαπά
κι ενώ στα μάτια μου τα πάντα έχουν θολώσει

κι όταν η νύχτα θα βρεθεί να με σκεπάσει
σα το σεντόνι που με έντυνε το σώμα σου
το ουρλιαχτό από τα χείλη, θα σωπάσει
- μην πληγωθείς αν μάθεις μάτια μου πως έφυγα -
έτσι κι αλλιώς εσύ ακολούθησες το δρόμο σου
και πήρες όνειρα καβάτζα και τα λάθη

είναι η αγάπη ένα αστέρι που το φτιάξαμε με κόπο
στον ουρανό με καταιγίδα ή με λιακάδα είναι εκεί
τώρα φοβάμαι πως γκρεμίζουμε ο,τι φτιάξαμε
κι όλα βυθίζονται στης μοναξιάς τον πόνο
όσο εκείνο θα φωτίζει όλη τη Γη

κι όλο μακραίνεις καθώς φεύγουνε τα τραίνα
ίσως να οργίστηκε ο Θεός που έρημη έμεινε η ψυχή
κι όλο φοβάσαι να επιστρέψεις, ξεμακραίνεις
εμείς βουλιάξαμε μες τη νεροποντή

μες τη σιωπή σου καταβάθος μ' αγαπάς
μα εσύ φοβόσουν πάντοτε, πάντα την καταιγίδα
τον κεραυνό και το μπουρίνι, την αστραπή και το λιμό
- μην πληγωθείς αν μάθεις μάτια μου πως έφυγα -
τα λόγια μπήκανε στην ονειροπαγίδα
κι εγώ ρωτάω για να μάθω τον καιρό
πριν να ξεσπάσει των δακρύων η καταιγίδα

είμαι ένας άγνωστος που τώρα μ’ αντικρύζεις
πες πως ποτέ σου δε με γνώρισες ή δε μ’ άκουσες
σκέψου τι λέξεις θα σου ερχόντουσαν, να κρίνεις
πρώτη φορά, άμα στα μάτια σου μ’ αντάμωνες

μα εσύ φοβόσουν πάντοτε στα μάτια να με νιώσεις
κι αν την ψυχή σου έβλεπα φρικτά που σε πονούσε
ήταν γιατί σε έτρεμα πάλι μη με προδώσεις
στα μονοπάτια που έμαθες να κρύβεσαι σε μνήμες

κι αργοκοιτούσα των ματιών τις άκρες και το βλέμμα
να δω αν πάλι ψεύδονται ή αν μου λένε αλήθεια
τα αισθήματα ένας χείμαρρος, ψυχή παραπανίσια
εκεί όπου συνθλίβονται των εραστών οι μήνες

κι ακόμα τώρα σκέφτομαι τις όμορφες στιγμές μας
ποτέ δε σε ξεπέρασα και φθίνουν οι αντοχές μας
στο χρόνο πιο απόμακρη μου μοιάζει η μορφή σου
κι η αγκαλιά που σκέπαζε “για πάντα” το κορμί σου

κι ακούω εδώ το λασπωμένο δρόμο να διαβαίνεις
οι μπότες να χτυπούν χιλιόμετρα στο διάβα σου
είσαι μια ξένη τώρα κι εγώ ένας ξένος
ποιος θα μαζέψει, πες μου, τα κομμάτια σου;

αφού τα μάτια σου δεν μ’ έχουν ξεπεράσει
για όσες νύχτες με βροχή που είχαμε περάσει
συνέχεια επάνω σε μια αγκαλιά ενωμένοι
ταξίδια μέσα στο νερό κι ερωτευμένοι

αφού τα μάτια σου δεν μ’ έχουν ξεπεράσει
η καταιγίδα ετούτη έπεσε στην πλάση
κι όλα στα δάκρυα πνιγήκανε με μιας
έλα κοντά μου όσο ακόμα μ’ αγαπάς

κι όταν η νύχτα θα βρεθεί να με σκεπάσει
σα το σεντόνι που με έντυνε το σώμα σου
το ουρλιαχτό από τα χείλη, θα σωπάσει
- μην πληγωθείς αν μάθεις μάτια μου πως έφυγα -
τα λόγια μπήκανε στην ονειροπαγίδα
κι εγώ ρωτάω για να μάθω τον καιρό
πριν να ξεσπάσει των δακρύων η καταιγίδα...

~~~

"..ποτέ την καταιγίδα δε φοβόμουν, παρά μόνο την αστραπή
που μπορεί και να μη με βρει ανάμεσα στις ψιχάλες..."

"..ήρθες κλεφτά, μου ψιθύρισες, χάθηκες μετά και άφησες την βροχούλα να μου σιγοψιθυρίζει το σ' αγαπώ.....!Μόνη έμεινα να μιλώ με την βροχούλα ..είχε τα λόγια και το άρωμα σου και εγώ να της μιλώ.....κι εκείνη να μου απαντά σ' αγαπώ...! Φοβάμαι της είπα, τις λάμψεις και τρέμω σαν ακούω τον κρότο αυτό στον ουρανό........Και εκείνη τότε χαμογέλασε και είπε....θα είμαι για σένανε πάντα εδώ.....!"

"..αν τύχει να δεις ένα αστέρι εκεί ψηλά να λάμπει για σένα ..
…είναι που σε συλλογίζομαι...!"

~~~

Για το ποίημα έδωσαν σταγόνες τους οι παρακάτω φίλοι από το facebook:

Γιώργος_Κ
Stamatis Parhas
Άρτεμις Δμ
Spyridoula-Yrw Gioldasi
Λούσυ Μπούμη
Stigmi
Maria Kokkinou
Silvia Okaliova
Omixli Sti Limni
Ntina Papamatheou

H φωτογραφία ανήκει στο χρήστη alexandros oikonomidis, μέλος του site digital-camera.gr