ΜΑΙΝΑΔΑ..

Μ έριξαν όλοι οι Θεοί στην μοιρασιά του κόσμου

Με έναν πλαστό λαχνό να ζω τον θάνατο μου

Να κρέμεται η αγάπη μου από την μια φλέβα

Κι ένας Λάγνος Θεός ολημερίς να με ποτίζει αίμα..

Σ ένα μαντείο οι ιερείς κόβανε το γάλα του μαστού

Κι εγώ να ικετεύω στην σωτηρία του χαλασμού

Να σέρνομαι εξόριστη μήπως και βρω το φως μου

Σαράντα χρόνους κουβαλώ το σκυλοτόμαρο μου.

Μες το καράβι μου άπλωσα ασπρόμαυρα πανιά

Μα οι Σάτυροι του ελέους, μου έστηναν παγανιά

Τέσσερις χρόνους κόλλησα επάνω σε μια άμμο

Μαινάδες έτη λησμονιάς με πάταγαν επάνω..

Ο Άδης απ τα Τάρταρα με ένα κλεμμένο ξίφος

Μου έσκιζε παλιές πληγές ο βλάσφημος, με μίσος

Μύριοι με δίκασαν να ζω στα κάποια κρίματα μου

Τα έσχατα στερνά, προσάναμμα στα άθλια αφήματα μου!

10/01/2010
stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου)