Το θύμα

Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου πότε ήμουν πιο ωραίος;
υπήρξα και πιο γελαστό παιδί, γεμάτο αγάπη
ποιος ήμουν και που πήγαινα, τώρα που να σου λέω;
ποιος είμαι και που πάω, δε θυμάμαι, που να ξέρω!

το μόνο που ζητούσα σ’ όλη μου τη ζωή
να μην γευτώ το ολότελα, το τίποτα, το “φταίω”
να μην υπάρξω θύμα της για μια μπουκιά ψωμί
να έχω στην αγκάλη μου λατρεία για προσκεφάλι
να γεύομαι τα κάλλη της και τη χαρά μαζί
στα πόδια της ν’ απλώνω ο,τι μου ‘δωκε η πλάση..

..γι’ αυτό κι απογοητεύτηκα πολύ !

και δες με πως κατάντησα, σαν άρρωστο σπουργίτι
που πέταγε αμέριμνο ζητώντας συνταγή
να πάρει λίγο δύναμη απ’ τους χυμούς, τα πάθη
το έτερόν του ήμισυ νομίζοντας θα βρει
κι αφού συμφωνηθήκανε τα πάντα για ν’ αρχίσουν
κουμπάροι μπήκαν τα πουλιά και ο παπάς, γατί
παρήγγειλαν τα στέφανα από χρυσό κριάρι
ξεχείλισε κι η μαγιονέζα απ’ το ψωμί..

"quelle dommage"

..αλλάξανε τα πάντα, εν μια ριπή ασύμφορου και υπέρμετρου αστιγματισμού
εντός ενός καυγά γεμάτου με υπερφίαλη ζάλη..
και χύθηκε ολωσδιόλου το κρασί !

ο ίλιγγος κατάφερε να γίνει η αφορμή
να διαλυθούν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες
ενός (μοναδικού) κορμιού που σχίστηκε στα δυο εν μια νυκτί

και μένω εδώ καθρέπτη μου ν’ αναπολώ τις δόξες
που χάριζα απλόχερα - τι ηλίθιος! - στη στιγμή
τα πάντα μου, το είναι μου, τα συναισθήματά μου
τα πρότυπά μου, τα φιλιά, τα λόγια μου χαλούσα
τις ώρες και τις μέρες μου ασκόπως σπαταλούσα
αφού κατατροπώθηκαν με φόρα και πυγμή
πατήθηκαν, διαλύθηκαν και γίναν η αφορμή
να κλείσει η “ενδιάμεση η πόρτα”..

και παραδόξως, πως πληγώθηκε η καρδιά μου και πονάει τόσο πολύ;!

κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει απλώς αν ζούσα
ή αν στου άλλου κόσμου τα στενά ακροβατούσα
αν έτρωγα, μην έρεψα, μην είχα ανάγκη κάτι
γυρνώντας με συνήθειες κακές, σαν τον σακάτη
μ’ ένα μπουκάλι βότκα κι ένα στριφτό τσιγάρο
μα ετούτο τον καπνό ... άλλο δε τον φουμάρω!
μου γκρέμισε αναίσθητα και το στερνό σκαλί μου
και πλέον δε χωράει η λογική μου..

"..και φοβάμαι πως μόνο αυτή η λέξη
θα 'ναι ο σύντροφός μου στη ζωή.
-τίποτα-
και ας λένε πως η μοίρα είναι στα χέρια μας..” *

να μη μιλήσω δε για εκείνο τον Τρωικό πόλεμο που δέχτηκα
κι όλοι σα να ‘χανε από παλιά κάτι μαζί μου, με χτυπούσαν
που ενώ εγώ - ο ηλίθιος - στα μάτια σου κολλούσα
νομίζοντας πως πέταγα σε άγνωστο πλανήτη..
- που να ‘ξερα πως φτιάχνεστε απ’ το ίδιο το καλούπι; -
μα φάνηκε πόσο έμοιασα σ’ αλήτη..

δεν είναι και του χαρακτήρος μου ετούτη η γρίπη
που πιάνει όλα τ’ αρσενικά να κουβαλούν στειλιάρι
το θηλυκό να κυνηγούν όσο το έχουν άχτι
πιστεύοντας πως λέρωσε την αντρική τιμή!

τα αισθήματα να δώσουμε, βιαστείτε, ξεπουλήστε !
να δώσουμε και το κορμί μας, μη μας πουν μαλάκες
να δώσουμε τη δόλια μας αξία αμανάτι
για προίκα ο,τι περισσεύει για το γαμιστρώνα
ο,τι αρπάξει ο κώλος μας κι ο πούτσος μας κι αντίο
σε κάποιο ταπεινό και έρημο μπουρδελοξενοδοχείο !

στην τελική θα ζεις καλύτερα, σκοτούρες σα δεν έχεις
και το κεφάλι σου ήσυχο να μη σε ξεπουλήσουν
τουλάχιστον τα αισθήματα θα τα κρατάς δικά σου
και τη φτωχή καρδιά κανείς δε θα πληγώσει
- αφού την ξεπουλήσανε φτηνά τόσοι και τόσοι -
με ευκολία πρόδωσαν τις δόλιες τις αρχές σου
σεμνά και ταπεινά, άντε και ...χέστους !


γιώργος_κ
* στίχος από το ποίημα "Ο κόσμος σήμερα" της theRunawayDreamer23