Θυμήσου
Πως τα φέρνει ο χρόνος και μαλώσαμε ξανά
και σε μια ξαφνική στιγμή ενώνει πάλι τις ψυχές.
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι
πως τίποτα δεν άλλαξε με μας
οι κρίκοι απλώς τραντάχτηκαν,δεν έσπασαν
κι η θλίψη σκέπασε τα βλέμματα
λίγο ακόμη μοναχά,και θα ναι όλα όπως παλιά.
Είμαι εδώ και περιμένω
το φως στα μάτια να ανατείλει
και η ελπίδα τα όνειρα να ξαναχτίσει.
Θυμήσου τα βλέμματα πως μιλούν
σαν συναντιούνται στα δύσκολα
και μια αγκαλιά ζεστή που λυτρώνει κάθε πόνο
σαγαπάω φιλαράκι μου αυτό να το θυμάσαι
και τίποτα εμάς τους δυό δεν θα χωρίσει.
Είμαστε δυνατοί απλώς δεν το γνωρίζουμε
κι απ'τις αναποδιές πίνουμε νερό κι αλάτι
ποτίζουμε τις πληγές με ursus και smirnoff
να ψηθούν να γιάνουν με το χρόνο
και απ'το μηδέν σαν πρώτα συνεχίζουμε.
Μην με ξεχνάς, δεν σε ξεχνώ ούτε κι εγώ
κάπου κάπου στέλνε κανένα μύνημα
να γνωρίζω ότι είσαι καλά
κι αν κάτι χρειαστείς ή χρειαστώ
πάλι οι παλάμες να θυμάσαι
πως θα ενωθούν σαν μια γροθιά.
Θυμήσου τι λέγαμε στα στέκια που αράζαμε
μέσα στην σιωπή και το καπνό
θυμήσου τι περάσαμε πίνωντας
γουλιά γουλιά ένα ποτό για να μεθύσουμε
να σβήσουμε ότι μας πονά.
Συμφιλίωση μύρισε το χθεσινό το βράδυ
και σε ευχαριστώ που έκλεισαν οι διαφορές
για μένα δεν έχει αλλάξει κάτι
να το θυμάσαι πως όση αδυναμία σου 'χα
συνεχίζω να την έχω.
Να προσέχεις φιλαράκι και να θυμάσαι
πως μόνος ποτέ δεν περπατάς
μαζί θα συνεχίσουμε την μακρόχρονη πορεία μας
και όπου αποφασιστεί να βγεί θα το δεχτώ.
Να σαι καλά ότι κι αν κάνεις...σε φιλώ.
Γεια σας. Ονομάζομαι Χρήστος Βασιλόπουλος και ασχολούμαι επίσης με την τέχνη της ποίησης. Επισκεφτείτε το Ιστολόγιο μου http://astra-poem.blogspot.com/ όπου μεταξύ άλλων μπορείτε να δείτε πληροφορίες για την ποιητική συλλογή μου "Εκεί που κοιμούνται τ'άστρα". Και ένα ποίημα μου: "Εκείνος που ακόμη ονειρεύεται…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνος που ακόμη ονειρεύεται, εκείνος που δεν μεγάλωσε ποτέ, εκείνος που η ψυχή του ταλαντεύετε ανάμεσα στου χάους τα βάθη και τις φωτιές. Εκείνος που ακόμη περιμένει κάτι ακόμα να βρει, εκείνος που ακόμη ψάχνει μες στο βούρκο της ζωής, και αναζητεί όλα εκείνα που χαθήκαν και σβήσανε μες τη βροχή. Τα πήρε από τα μάτια του το κύμα και έμεινε μόνο μια ανάμνηση θολή, ένα φως μες το σκοτάδι, μία λέξη που στο μυαλό του αντηχεί, μια μελωδία ξεχασμένη που πάντα υπήρχε εκεί, ήταν θαμμένη μες το χρόνο μα ήρθε ο καιρός να αναστηθεί."